Cegła - Literatura - Proza - Poezja
JEST JUŻ 24 NUMER MAGAZYNU CEGŁA - PIECZĘĆ, PYTAJ W KSIĘGARNI TAJNE KOMPLETY, PRZEJŚCIE GARNCARSKIE 2, WROCŁAW
AKTUALNOŚCI MEDIA PODREALIZM CEGIELNIA WASZE & NASZE WYWIADY LINKI KSIĘGA GOŚCI REDAKCJA
 
 
WRÓĆ | WYDRUKUJ

Marek Orzełowski

W pełnym słońcu

 
I.

 Wysiadam za nią jak tylko dziewiątka skręciła na Aleję. Podoba mi się jej burgundowa spódnica i czarna bluzka, zza której widać jej wypukłe, pełne piersi. Idąc przerzuca pośladki z lewej na prawą, z prawej na lewo. Wolno i rytmicznie. Idzie powoli jakby napawała się tym świeżym słońcem, co od niedawna mocniej grzeje, a teraz rzuca na nią plamy spomiędzy świeżych, jasnozielonkawych liści. Albo błyszczy na jej ciemnych włosach w takich odcieniach ochry i cynobru. W ogóle spodobała mi się już w autobusie, z daleka ją zobaczyłem, stała na przedzie autobusu spokojnie wyglądając przez okna. W moim kierunku zerknęła tyko raz, przelotnie, w ogóle jakby mnie nie zauważyła, a ja mogłem do woli sobie patrzeć na jej kolory i tę linię ramienia, która powstała jak trzymała się górnej poprzeczki.

 Teraz idę za nią, prawie w tym samym tempie, czasem tylko muszę trochę zwolnić, żeby się nie zorientowała kiedy tak podchodzę zbyt blisko. W niej jest taka swoboda i rozluźnienie. Zupełnie jakby nic jej nie dotyczyło. A przecież tyle jest wokół nieszczęść i tragedii, wystarczy tylko rozejrzeć się na boki: bezdomni pod mostami, staruszki na miejskim rynku wyprzedające własną garderobę na leki, wałęsające się bezpańskie wychodzone, poobijane psy, którymi ktoś w końcu powinien się zająć. A między tym wszystkim bogacze w pozaciemnianych autach jakby mieli coś do ukrycia, albo wstydzili się tu między nami jeździć, widzieć nas nie chcieli. I tyle innych zdarzeń, że czasem strach włączać telewizor.

 Ale w niej ta swoboda i niezależność mi się podobają. Lubię takich ludzi, co jakby byli tak, jakby nikogo wokół nie było, i nawet jakby nagle zaczęli skakać i machać rękoma to robiliby to tak naturalnie, jakby to właśnie w tej chwili robić należało i wstydzić raczej powinni się ci, co tego właśnie nie robią. Więc właśnie za nią idę Aleją. Czasem rozgląda się na boki, ale nie na przechodzących mężczyzn tylko na kobiety, tak jak gdyby kogoś szukała, albo nie, bo zaraz idzie dalej. W ogóle to na mężczyzn nie patrzy, tylko zauważyłem przy ich spojrzeniach prawie niewidocznym ruchem leciutko odsuwa głowę i lekko unosi ją w górę. Chyba mimowolnie, trochę jakby ze wzgardą. Chyba. Zresztą podoba mi się to.

 Weszła do sklepu. Nie bardzo wiem co tam robi, bo jak tylko się przybliżyłem i zobaczyłem, że to sklep z ubraniami, a ona idzie do działu kobiecego, z bielizną, to jedna ze sprzedawczyń takim wzrokiem na mnie spojrzała, że się wolałem odwrócić i poczekać pod pobliskim drzewem. Długo jej nie było. Ze trzy papierosy spaliłem. Ale już jest, mogę za nią dalej iść. Niesie teraz jakiś pakunek z logo sklepu. I trochę jakby przyspieszyła, zwłaszcza jak spojrzała na zegarek co go ma na ręku, a którego wcześniej nie zauważyłem. Idę dalej za nią kiedy skręciła na Piotrowską. Są tam, na tej ulicy, te kamienice co w nich mieszkali kiedyś pracownicy zakładów bawełnianych co są naprzeciwko. Czytałem, że tam to tylko zarządcy i kierownicy mieszkali, na całych długościach pięter, a zwykli tkacze, biedacy zresztą, to w innych częściach miasta, w gorszych dużo warunkach, ale gdzie dokładnie to już nie pamiętam. Czasem tego nie rozumiem, nie wiem czemu zapominam to, co wcześniej wiedziałem, ale wolę o tym nie myśleć, bo jak sobie próbuję na to odpowiedzieć, to zaczyna mnie boleć głowa i nieprzyjemnie mi jakoś jest, że tak wiele zapominam.

 I ona weszła do jednego z tych kierowniczych domów. A tam już nie wchodziłem tylko słyszałem głosy na klatce, takie podekscytowane i potem zamykanie drzwi. Ale nie trzaskanie, tylko zwykłe zamknięcie przy cichnących głosach. Chciałem już sobie pójść, do siebie wrócić, przecież nie będę tu tak, ale zobaczyłem, a wiedziałem to przecież wcześniej, tylko że czasem nie pamiętam, że za zakładami jest kawiarnia, obok zaraz muzeum, i że stamtąd ten budynek, do którego weszła, będzie cały widoczny i na pewno nie przeoczę kiedy stamtąd wyjdzie.

 Więc idę tam, ale co chwilę się oglądam żebym przypadkiem nie przegapił jak wychodzi. Ale nie, nie wychodzi. Szybko wchodzę do środka i zajmuję stolik przy oknie. Muszę się bardziej nachylić żeby się upewnić, że na pewno jej nie przegapiłem. Podchodzi do mnie kelnerka. Poznałem to po głosie, bo wzroku nie spuszczam z tamtej klatki.

- Co podać?
- Herbatę.
- Coś jeszcze?
- Nie.

 Podała mi szybko i rachunek chyba też, bo kątem oka widzę jakiś spodek i kartkę na nim. To sprawdzę potem.

 Herbatę to ja lubię. Babcia moja często mi robi, dawniej też, nawet jak jej brakowało, tyle żę inną taką mdłą. Ta tutaj jest dobra, tylko gorzka. Muszę krzyknąć nie spuszczając na chwilę klatki z oczu.

- Cukru proszę!

 Przyniosła. Posłodziłem. Dobra. Taka jak lubię.

 Kiedy ona z tej klatki wychodziła to herbata już całkiem zimna była, a kelnerka to dwa razy przychodziła i pytała czy nie chcę cieplejszej, lecz odmawiałem.

 Rzuciłem monetę na spodek, szybko by nie przegapić gdzie ona idzie i wybiegłem. Musiałem trochę podbiec bo była daleko. Dogoniłem ją. Zmęczyłem się nieco. Teraz widzę, że tego pakunku co go niosła, to już nie ma. Musiała go tam zostawić. Może komuś jakiś prezent zaniosła. Ciekawe.

 To mniej ważne bo znowu idzie tymi równymi krokami, prawie jakby płynęła obok wszystkiego. I te jej piersi, co ich zarysy tylko widzę, a których dotknąć bym chciał. Aleję minęliśmy, przeszliśmy na drugą stronę w taką małą uliczkę skręcając, co jej nazwy nigdzie zobaczyć nie mogłem. Tam jest właśnie pływalnia miejska, ośrodek dla samotnych i starych, a dalej to jest przedszkole. I ona właśnie do tego przedszkola weszła.

 Stanąłem znowu pod drzewem i zapaliłem papieros. Dużo nie mogę bo kaszleć zaczynam i zmęczony się czuję. A palę tylko dlatego, że lubię, jak nie ma wiatru, patrzeć na te długie szare wijące się w górę nici. Nigdy nie wiadomo, która gdzie nagle skręci, może na moment się zatrzyma i odrobinę cofnie, albo nagle gwałtownie wespnie się w górę. Pięknie.

 Paliłem i wtenczas pod bramą przedszkola zatrzymał się samochód. Świetny, czarny, błyszczący w tym pełnym słońcu. Za kierownicą siedział mężczyzna w ciemnym garniturze i w krawacie w jasne prążki. Nie zgasił silnika. Stałem naprzeciw, paliłem i myślałem co się stanie. Wtedy ona właśnie wyszła z tego przedszkola z blondwłosą dziewczynką i pomachała chyba właśnie do tego faceta w samochodzie. Ta dziewczynka to miała na sobie taką błękitną sukienkę, a włosy to miała pełne wesołych, błyskających światłem loków. Dziewczynka zaśmiała się i zaczęła biec w stronę auta.

 Ona zaś nie wyglądała już tak promiennie jak wcześniej, tak jak ją na Alei widziałem, trochę jakby zmęczona mi się wydała. Szła w stronę tego auta i patrzyła na mnie. Wtedy nie wytrzymałem. Coś mnie podkusiło.

- Pani tam była.

 Zatrzymała się i spojrzała na mnie zdziwiona.
- Słucham?

- Była tam pani długo, a ja..

- O co panu chodzi?

 Ten mężczyzna teraz wysiadł i stał obok samochodu trzymając tę blond dziewczynkę za dłoń.

- Co to za facet Monika?

- Nie wiem, jakiś wariat.

- Pani była na Piotrowskiej 17.

- O co mu chodzi?

- Nie mam pojęcia.

 Patrzyła, to na niego, to na mnie wystraszona. Zobaczyłem teraz wyraźnie, że ma zielone oczy. Była naprawdę piękna.

- Pani była na Piotrowskiej 17. Kupiła pani wcześniej bieliznę, potem jej nie miała. Była pani tam długo. Ja byłem w kawiarni naprzeciwko.

- O czym on mówi, Monika?

- Nie mam pojęcia. To jakiś idiota.

 Chciałem mówić więcej, chciałem ją jak najdłużej zatrzymać, żeby z nią porozmawiać, patrzeć na nią lecz ten facet strasznie się nagle wściekł.

- To prawda, co on mówi? Byłaś tam?

- Mówię ci, że to jakiś wariat. Coś majaczy.

- Czy ona tam była? Powiedz.

 Zdenerwowałem się.

- Ja byłem w kawiarni.

- Ale tam była tak?

- Henryk to jakaś komedia. Chodźmy...

- Zaczekaj. Hej ty! Była na Piotrowskiej! Wchodziła do Szymańskiego z bielizną!Tak?

- Pani była tam, a ja czekałem w kawiarni.

 Nie wiedziałem co się stało. Jakbym coś popsuł. A ten facet wyglądał na strasznie wściekłego. A ona jakby chciała uciec.

- Wsiadaj! – krzyknął na nią.

- Henryk to pomyłka.

- Wsiadaj mówię!

I wtedy, kiedy wsiadała, to spojrzała na mnie ostatni raz, ale takim wzrokiem, co bym nie chciał żeby nikt więcej na mnie tak nie patrzył. Wolałem żeby szybko przestała i odjechała. I tak się zaraz stało.

Stałem tam i patrzyłem jak szybko jadą. Z tyłu siedziała ta dziewczynka, ale widać było tylko czubek jej jasnej głowy.

Papieros poparzył mi palce. W ogóle było jakoś nieprzyjemnie. Ludzie wychodzili z pływalni z mokrymi głowami, lecz mnie to nie interesowało. Wolałem wrócić do domu. Odwróciłem się i poszedłem na przystanek. Chyba więcej już jej nie zobaczę.

 
II.

 Siedzę sobie w kawiarni, w środku samym miasta, przez której szyby patrzeć można na ludzi, co przechodzą wąskim chodnikem. Lubię właśnie tak na nich patrzeć, jak ich nie słychać i tego szumu za oknami, tylko widzi się jak oni ruszają bezgłośnie ustami, śmieją się bezdźwięcznie, wymachują niemo rękoma i robią zabawną gimnastykę ciała. Albo też przechodzą szybko przed szybą ze spuszczoną głową, ze wzrokiem sztywno trzymającym się chodnika i mijają innych jak wyćwiczeni slalomości znający trasę na pamięć, których żaden jej fragment nie może zaskoczyć.

 Tę kawiarnię to ja dlatego też bardzo lubię, że mogę sobie siedzieć w spokoju i palić papierosa, i nikomu to nie przeszkadza. I piję sobie herbatę. Oglądam jak w niej pięknie i powoli, spiralnie linie opadają na dno kiedy się wsypało właśnie cukier. Dawniej lubiłem kostkę cukru delikatnie umaczać i przyglądać się jak płyn wędruje w górę zaborczo. Ale potem zawsze miałem lepkie palce, czego nie cierpię bo się wszystko do nich przylepia, robią się plamy na filiżance i łyżeczce i mnie to wprawia w taką złość! Teraz więc tylko wsypuję z góry powoli cukier i się przyglądam jak sobie sopokojnie przy dnie wiruje, prawie właśnie jak ten dym z papierosa, co go uwielbiam.

 Muzyka jest tu taka senna, spokojna i wokół każdy rozmawia z drugim cicho i poważnie z dostojnością taką, jakby o czymś najważniejszym i sekretnym. Elegancko mówią i podnoszą filiżanki do ust, albo trzymają je oburącz na wysokości twarzy, i do drugich mówią własnie zza nich, lekko się uśmiechając przy tym.

 Dobrze się tu czuję i chętnie przychodzę jeśli tylko jest wolne miejsce, bo to bardzo popularne miejsce, i zaraz zajmuję cały stolik i nikomu się przysiąść nie pozwalam.

 Kelnerka do mnie podeszła i spytała czy czegoś sobie jeszcze życzę. Powoli podniosłem wzrok, tak jakbym nie mógł wzroku oderwać od widoku za szybą i jakbym bardzo mocno o czymś poważnym myślał, i powiedziałem spokojnie i lekko, że nie, dziękuję, zadowoli mnie sama herbata. Ona się uśmiechnęła i powiedziała, że zaraz mi rachunek przyniesie. I ja też się do niej uśmiechnąłem.

 Pomyślałem, że bardzo szybko ten rachunek znalazła bo zaraz ktoś obok mnie stanął. Ale poczułem inny zapach perfum, bardzo mocny, i jakąś wrogość od tej osoby. Ten ktoś gwałtownie usiadł naprzeciw mnie. Już miałem powiedzieć, że nie wolno, gdy nagle sobie przypomiałem kto to, i aż mnie zabolał brzuch. Wyglądała pięknie jak wtedy, choć prawie bym jej nie poznał. Było coś innego w jej twarzy i niewyglądała na zbyt uprzejmą osobę w tej chwili. Przyglądała mi się wrogo oparta na siedzeniu. Było mi przyjemnie, że mnie poznała. Serce zaczęło mi bić szybciej i nie sądziłem żeby to było z radości. Ja takie chwile znam, ja wiem, że one nie są zapowiedzią niczego dobrego. Ja je pamiętam i zawsze staram się żeby się nie zdarzały bo potem jest strasznie. Ale one nigdy nie dadzą się poznać wcześniej. Zawsze przychodzą znienacka.

 Patrzyła na mnie wciąż jakby chciała mnie uderzyć albo na mnie krzyczeć. To nie było przyjemne, bo to była jedna z tych chwil, które ja znam. Wiedziałem to. Chciałem do niej się uśmiechnąć i coś jej powiedzieć, żeby ta chwila się nie wydarzyła, żeby ona też się uśmiechnęła i sobie poszła. Ale nie mogłem. Czułem, że coś popsułem i za karę przyszła na mnie ta chwila.

 Uśmiechnęła się tym szczerzącym się uśmiechem.

- Pamiętasz mnie, co?

 Była bardzo zła, było to na niej widać. Taka twarda i szybka w ruchach. Chwyciła papierosa z mojej paczki, zapaliła i pochyliła w moją stronę. Szeptała szybko i ostro.

- Pamiętasz, prawda. To nie było tak dawno.

 To było prawie jak syk i mi się nagle zrobiło zimno od stóp i po głowie przechodził dreszcz. To było już.

- No powiedz coś. Nic nie powiesz? A wtedy tyle miałeś do powiedzenia. Taki byłeś chętny do rozmowy.

 Podeszła kelnerka i spytała czy coś jej podać. Odmówiła. Chciałem wtedy uciec, iść razem z kelnerką, tak żeby nikt mnie nie widział, ale chwyciła mnie a rękę i mocno ścisnęła.

- Jesteś z siebie zadowolony. Poczułeś się lepiej. Zawsze marnujesz innym życie, wtrącasz w nie swoje sprawy. Taki z ciebie harcerz.

 Znów chciałem uciekać. Bałem się jednak ruszyć i nie byłem pewien czy dam radę. Kolana mi drżały, stopy próbowały zacisnąć na podłodze. Przestałem słyszeć co do mnie mówi, zaczęło mi szumieć w głowie i ściskać w płucach. Krzyknąłem.

 Wystraszyła sie i patrzyła niezrozumiałym wzrokiem. Coś znowu mówiła, już spokojniej, i rozglądała się po sali. Szum w głowie był nieznośny, w uszach piszczało. Machnęła w moim kierunku ręką, gwałtownie wstała i ruszyła do wyjścia. Ktoś tam na nią czekał, brunet w białej koszuli o gniewnym spojrzeniu, którym prawie jakby mnie chłostał. Choć i tak czułem na sobie jej spojrzenie i atakujące mnie sciśnięte usta.

 Próbowałem się podnieść. Nie mogłem. Czułem jak każdy na mnie patrzy i widzi jaki jestem wstrętny i podły. Ciągle na mnie patrzyli i nie mogłem się przez to podnieść. Cisnęło mnie w głowie. Widziałem wszystko wokół wyraźnie, ostro i kłująco. Sweter drapał skórę, każda część ciała swędziała i bolała. Każdy się patrzył i coś o mnie mówił. Skuliłem się, było mi zimno. Bałem się dotknąć czegokolwiek żeby mnie nie ukłuło bądź ugryzło. Patrzyłem na filiżankę, która wydała mi się nagle otwartymi, krzyczącymi ustami. Krzyczała coraz głośniej. Nie mogłem tego znieść. Uderzyłem w nią a ona poleciał gdzieś na podłogę i pękła. I jej dźwięk jakby mnie uwolnił i wypuścił.

 Poderwałem się i biegłem do drzwi. Ktoś chwycił mnie za ramię. Wyrwałem się. Byłem na zewnątrz. Powietrze było wyższe i szersze, tylko żę wokół mnie gromadzili się ludzie. Każdy na mnie szedł. Zacząłem biec przewracając innych, którzy chcieli mnie złapać i zatrzymać. Zaczepiłem się o wystający fragment chodnika. Szybko podniosłem się zanim ktokolwiek mógłby mnie chcwycić. Słyszałem jak się ze mnie śmieją i głośno krzyczą. Musiałem biec szybciej żeby mnie nie widzieli i żebym ich już nie słyszał. Prawie wpadłem na samochód. Byłem po drugiej stronie ulicy. Biegłem ciągle. Słyszałem swój oddech i serce. Miałem przed oczami czerwień taką prawie jak jej bluzka. Krzyknąłem by mnie zostawiła.

 Krzyk i czerwień narastały wokoło. Nagle poczułem, że jstem w swoim pokoju. Jęczałem i chodziłem wokoło. Ja nie chciałem i ona o tym dobrze wiedziała. Wiedziała i nic ją to nie obchodziło. Nie obchodziło ją to bo była zła. Bo oni wszyscy tam byli źli. Bo ich nie obchodzi to, że się nie chciało, że to przez przypadek. Tylko oni chcą się pastwić i uderzać, przyglądać się jak kogoś boli i śmiać się.

 Skuliłem się w kącie, jęczałem i płakałem. Czułem się sam dlatego, że byłem zły. Tak zły, że aż mnie rwało w środku, rozrywało od wewnątrz i co chwila musiałem krzyczeć przez zaciśnięte zęby.

- Uspokój się.

 To głos babki. Stanowczy i surowy. Ją też nic to nie obchodzi. Nie obchodzi, że mnie tak boli. Schowałem się obolały pod koc. Gryzłem tapczan gdy nie mogłem już krzyczeć. I potem znów jęczałem, bo albo mnie rozrywało, albo ktoś stawał mi na piersi, silny, potężny i czarny. Bardzo wściekły o zakrytej twarzy, który wciąż powtarzał, że go nie pokonam. A potem zamieniał się w psa, wielkiego, harczącego, czarnego psa o stalowych lśniących zębach. I wtedy się budziłem, sprawdzałem czy mnie nie pogryzł. Bałem się znów zamknąć oczy, więć leżałem cicho łkając, nasłuchując czy nic się nie dzieje.

 Leżę wciąż na tapczanie i jest już chyba noc bo jak podnoszę głowę to też jest ciemno. Myślę sobie jak bym na nią krzyczał i bił za to jak ona to zrobiła. Widzę jak w tej kawiarni to ja wstaję i mówię do niej jaka jest zła i jak to jej się należy i wszyscy na mnie patrzą z podziwem i przytakują, i mówią, że mam rację, a ona siedzi skulona i słucha, i jest jej, że tak postąpiła, i że mnie przeprasza, i że przyjmie ode mnie karę. Każdy się ze mną zgadza i rzuca w nią przedmiotami i słowami, a ona wciąż mnie przeprasza i próbuje ująć moją dłoń. Rozkazuję temu psu, co wciąż czai się za mną z tyłu, by to teraz ją atakował. Ale on zaczyna harczeć znów na mnie i znów swymi kłami próbuje uchwycić mnie za łydkę.

 Budzę się wtedy cały mokry i obolały, cierpię i dyszę, zaczynam krzyczeć i wyć. Czuję, że ktoś chwyta mnie za szczękę. Próbuję się wyrwać, ale to mocny uchwyt. Słyszę głos słaby i zmęczony jakby nie był tej osoby, która mnie trzyma.

- Połknij to.

 Połykam to coś, co jest małe i gorzkie, i czuję przy ustach szklankę. Wiem już co to jest więc się nie opieram. Uścisk się zwalnia i słyszę kroki powolne i ociężałe, które znam.

 W tej ciemności leżę, co co chwila gęstnieje, i widzę swoje myśli, co wpierw są bieganiem i gonieniem, a potem się zderzają lub plączą, a potem nagle są martwym, leżącym nieładem, bałaganem jak w zagraconym po sufit pokoju. Bałaganem tak wielkim, który czuję, że nigdy go nie posprzątam, że nie jest on na moje siły. Czuję jeszcze w sobie rozpacz, ale jest ona słaba i powoli staje się przyjemna. I jest mi znów dobrze. Wokół i we mnie się uspokaja.

Budzę się z bólem, bo słońce świeci prosto na mnie. Czuję się zmęczony i ciężki, nie dam rady się podnieść, więc leżę długo i prawie się nie ruszam. Myśli i moje ciało są jakby za mgłą, takie niewyraźne. Pojedyncze słowa przemykają szybko. Nie rozumiem ich, tylko jakby na takiej małej białej zasłonce zostawiały ranki: małe, trochę bolesne, co się szybko zabliźniają i nic z nich nie zostaje.

 Czuję się trochę lepiej i wstaję. Widzę, że jestem ubrany, musiałem tak spać. Jak idę do łazienki, to czuję, że za mną jest ciemno. Oglądam się za siebie, ale nie. Idę dalej. Kiedy staję przed lustrem, to znowu myślę, że znów jest za mną ciemno, alew lustrze tego nie widać. Nie widać też mnie, tylko takie brzegi, po których spacerują różne zdarzenia. A ten brzeg to może być brzegiem i morza i rzeki, i może być też brzegiem na samym krańcu ziemi. Tak czasem bywa. Widzę w lustrze też ciało ubrane w zielony sweter, twarz nieogoloną i z włosami w nieładzie. Powinienem o tę twarz zadbać. Biorę do ręki brzytwę bo wiem, że ta twarz tę brzytwę lubi, że ją dobrze zna. Kiedy ją golę, to czuję jak jest jej przyjemnie, i robię to długo i powoli. Myję całą głowę wodą, układam na niej włosy. Wygląda teraz lepiej.

 Na stoliku w pokoju stoi teraz herbata w szklance i talerz z bułkami, w których jest ser. Piję i jem. Za oknem, na niebie, zamiast chmur przesuwają się takie wydarzenia, których nie rozumiem, więc podchodzę bliżej i się przyglądam. Niektóre nie są przyjemne i na nie nie patrzę, słyszę tylko jak stamtąd dochodzi krzyk. Inne na początku są miłe. Jest taki las bardzo zielony, mnóstwo jest w nim światła i bardzo jest przyjemnie. W tym lesie jest chłopiec taki jasny i grzeczny, który stoi przed mrowiskiem. W mrowisku najpierw jest spokojnie. Potem wychodzą z niego w szeregu mrówki. Wychodzą i idą do otworu w starym powalonym drzewie. Idą i idą, wchodzą po kolei do tego otworu jedna za drugą. Chłopiec stoi i się patzy, a one ciągle idą. Trwa to bardzo długo. Chłopiec denerwuje się coraz bardziej bo chce im przeszkodzić, chciałby coś zrobić żeby tak nie szły, ale nie wie co i się denerwuje. Coraz bardziej chce żeby nie szły i nic nie robi, bo nie wie co, i zaczyna płakać i się coraz bardziej denerwuje. Mrówki idą i nie zwracają na niego uwagi, i nic to je nie obchodzi, że on chce żeby one przestały iść, i dalej tam wchodzą. Czuję, żę ten chłopiec bardzo rozpacza i bardzo go to boli. Krzyczę do niego żeby przestał, ale on nie słyszy i dalej cierpi. I ja zaczynam też cierpieć, że nic nie mogę zrobić. Uciekam od okna.

 Kiedy tam wracam, to widzę, że płynie tam teraz rzeka dość wartko wokół niewysokiego pagórka. Na tym pagurku jest biały kamień, na którym siedzi mężczyzna w swetrze podobnym do tego w lustrze. Patrzy na rzekę, w której płyną martwe i opuchnięte ciała zwierząt. Właściwie to tylko ciała jeleni i łań. Mężczyznę niepokoi ten widok i jest mu nieprzyjemnie. A potem nagle tą rzeką powoli płynie ciało innego mężczyzny. Ciało to jest całe, tylko ma jedną małą rankę na szyi. Mężczyzna co siedzi na kamieniu jest zadowolony, bo wie, że ten co płynie to zły jest, żę należało mu się bo spowodował wiele zła, o które jego, co jest niewinny, posądzali. Mężczyzna czuje się dobrze i jest wreszcie spokojny. Siedzi dalej i patrzy na tę piękną rzekę. A potem znów zaczynają płynąć te opuchnięte zwierzęta.

 Wieczorem, jak już nc nie widać, to mężczyzna widzi jak na niebie otwiera się okno, za którym jest światło. Dochodzi stamtąd głos, który on rozumie. Głos coś mu każe, mężczyzna pochyla głowę i potakuje. Zgadza się i obiecuje.

 Kiedy głos cichnie, wstaje i postanawia iść spełnić, co mu głos nakazał. Jest mu ciężko iść, ale głos, który do niego mówił napełni go obietnicami słodyczą wewnętrzną kojącą ból wszelki i niedogodności. Mężczyźnie z każdym krokiem idzie się lżej, bo każdy krok stawia teraz bezpiecznie, jakby na tym głosie co stał się ścieżką. I wpierw idzie lasem pogrążonym w ciemności i ciszy, lasem dobrym, w którym między drzewami prześwitują lilie. Kołyszą się i słychać jak piękne dźwięki od nich przychodzą. A zamiast listowia to na ziemi leżą muszle wszelkie rodzaju, białe i różowe albo zmatowiałe w delikane ciemne prążki. I czasem słychać jak któraś pod stopami trzeszczy. A wtedy lilie przestają grać, więc mężczyzna stara się iść ostrożnie by żadnej więcej nie przydeptać. Korony drzew cicho szumią czerwonozłotymi muszelkami, i co chwilę któraś pacnie i się rozwija w większą białą lub różową. Te białe wydają się mężczyźnie smutne i niepotrzebne. I kiedy im się przygląda, to one znikają powoli bezszelestnie nic po sobie nie zostawiając. Jest mu trochę przykro, ale on to rozumie i wie, że tak być musi.

 Ten las się kończy i mężczyzna jakby przez bramę z drzew wchodzi do ogrodu. W ogrodzie tym mnóstwo jest figur ludzkich zebranych pod lampami. Każda figura jest w towarzystwie innych i tworzą one przeróżne scenki. Poruszają się powoli i bezdźwięcznie, nawet gdy ruszają ustami. Wykonują jakiś ruch, na przykład dotykają dłonią czyjegoś ramienia, a potem ją cofają, i znowu dotykają i tak dalej. Niektórzy tańczą bądź biegają. Trudno to zrozumieć. W ogóle to nieprzyjemna jest tam atmosfera, bo jest cicho i nawet krzewy się nie poruszają. Wydają się martwe jak dekoracje i niedochodzi od nich żaden dźwięk. Jest przeraźliwie cicho, mężczyzna nie słyszy nawet swoich kroków. Zaczyna się bać, czy jest, czy może jest tylko taką figurą co ciągle idzie. Ogarnia go przerażenie takie, że zaczyna biec. Lecz mu się zdaje, że jedynie idzie w miejscu bezgłośnie jak inne figury. I w sobie też czuje, że biegnie i krzyczy i stuka butami, a na zewnątrz nie. Zamykam oczy bo boję się patrzeć. Wtedy czuję, że mężczyzna upadł. Albo ja chciałem żeby upadł. Widzę, że się czołga powoli i z wielkim trudem. Żeby przejść ma ogromnie daleko i wydaje się to niemożliwe i nadludzkie. Każdy ruch jest bolesny i straszny bo potrzeba ogromnego wysiłku by wyciągnąć rękę, podciągnąć nogę i to raz za razem.

 Minęły długie bolesne minuty kiedy w końcu dociera do jakichś drzwi, potężnych, których klamka jest wysoko i z trudem do niej sięga. Jest bardzo zimna i bardzo   ciężka. Naciska ją powoli wpadając prawie w rozpacz. Słychać szczęk i drzwi lekko się uchylają. Czuć przez nie zatęchły chłód, pod dłońmi zaś piasek. Kiedy w końcu się tam wczołgał zwinął się w kłębek pod ścianą. Cicho chlipiąc usnął.

 Budzi go zimno co wychodzi z podłogi i ścian. Mężczyzna próbuje się rozruszać, by choć trochę było mu cieplej, ale jego ruchy są niezdarne i powolne. Jakby tylko ruszał rękoma w powietrzu i nie mógł dotrzeć do swego ciała. Wydaje mu się ono naraz dalekie i obce, bezwładnie wciśnięte w kąt. Ma wrażenie, że mógłby wstać zostawiając je za sobą. Takie jest zbędne, obolałe i nieprzydatne. Ale kiedy wstaje, czuje, że musi je ze sobą wziąść, właściwie za sobą ciągnąć bo dziwną mocą przyczepione jest do niego niewyobrażalnie cienką lecz mocną spoiną nie do pokonania.

 Wykonuje więc pierwszy ruch ku schodom, ku pierwszemu wypolerowanemu ludzkimi krokami stopniowi. Docierają do niego poranne odgłosy, pojedyncze, wyraźne dźwięki czyichś kroków, skrzypnięcia drzwi, suchy trzask włącznika światła. Im wyżej idzie, tym zimno się oddala, a w nozdrza przychodzą zapachy ludzkie ciała. Czasem słodkie jak poranne budzenie się w ogrzanej sobą pościeli, czasem ostre i gorzkawe jak po ciężkim koszmarze. Stara się nie robić hałasu, ale raz za razem słyszy swoje człapnięcia na ostygłych schodach. Na piętrach jest ciemno i idzie po omacku kierując się węchem na półpiętra, gdzie czuć wilgoć i pleśń. Ma to przeczucie, że zbliża się do celu i z niewiadomego powodu ogarnia go lęk i bezsilność. Czuje, że zadania, które mu zadał głos jest dla niego za trudne, że mu nie podoła. Ciało dygocze i robi się mokre od potu. Twarz pełna jest grymasu płaczu.

 Wtedy słyszy hałas obok siebie. To szczęk zamka w drzwiach. Nagłymi ruchami wbiega wyżej i przypiera do ściany nasłuchując. Czyjeś kroki powoli schodzące w dół, i oddech powolny jakby bardzo zmęczony. Kiedy się kończą stuknięciem głuchym tych wielkich drzwi na dole, czuje jak twarz nabiega mu krwią i wstępują w niego odwaga i słuszny gniew. Z wielkim postanowieniem otwiera drzwi do mieszkania.

 Przed nim jest długi korytarz pełen mdłego światła od lampy na ścianie. Słyszy kogoś w bocznym pokoju. Zagląda tam. Stoi. Odwrócony do niego tyłem poprawia na sobie swój czarny płaszcz. Pies śpi w kącie. Mężczyzna robi jeden powolny krok w przód. Tamten odwraca się. Nie widać prawie jego twarzy. Lecz mężczyzna czuje, że go zauważył i się uśmiecha. Poczuł się przy nim nagle jak kurz i pył, błoto jakieś. Czuł jak się w sobie kurczy. Tamten chyba tylko na to czekał, bo zaczyna się śmiać pogardliwie, chłodno. I śmiech ten narastał, rósł do rozmiaru pokoju, mieszkania, domu całego. Mężczyzna nie mógł już tego znieść i skoczył na tamtego. Przewrócili się a tamten wciąż się śmiał. Mężczyzna chwycił coś ze stołu i uderzył tam gdzie ten śmiech się zaczynał. Śmiech na chwilę ustał i znów zaczął narastać więc mężczyzna czekał, aż razem z czernią, która z tamtego płynęła, śmiech też wypłynie. Nagle wszystko ucichło. Zobaczył psa. Szczerzył stalowe kły. Mężczyzna powoli wstał. Nie bał się psa i wiedział, że przez to ten pies go nie zaatakuje. Wychodził powoli i spokojnie. Kiedy szedł na dół miał wrażenie jakby ta oszalała rzeka w jego głowie znalazła wreszcie swoje korytoi zaczęła płynąć spokojnie.

 Na ulicach było jeszcze szaro i cicho. Szedł pewnie przez wyludnione dzielnice. Czuł, że spełnił swój obowiązek. Powiedział cicho do siebie.

- Dobrze.
 
III.

 Czuję mocny chwyt za szczękę, potem gorycz w ustach, potem słodki smak wody. Słyszę głos zmęczony ale stanowczy.

- Wstawaj. Ile można tak leżeć.

 Poznaję ją. Unoszę się nieco i patrzę w czerń korytarza gdzie zniknęła. Słychać ją teraz z kuchni. Mam dzisiaj taki pomysł żeby wyjść do miasta mimo, że czuję się wciąż zmęczony i obolały.

 Jest bardzo ciepło i jasno kiedy idę wykrzywionym na wszystkie strony chodnikiem. I jak ten chodnik falują ludzie. Raz spokojni bądź umęczeni, raz rozkrzyczeni i rozbawieni. Im jedna fala jest cichsza, tym druga wyższa i głośniejsza. Czasem jedna się wyrwie i wpada swym rozpędem na tę powoli sunącą. Ta się uchyla, rozstępuje i przez nią ta głośna swobodnie przechodzi nie robiąc krzywdy nikomu. Śmieszy mnie ten dziwny ruch i szum.

 Znalazłem sobie nową kawiarnię, na Warszawskiej. Muszę tam jechać aż dwoma autobusami, a herbatę trzeba odbierać przy ladzie od pani w białym czepku, co chyba nie lubi swej pracy. Ale polubiłem to miejsce. Ma naokoło wysokie przyciemniane szyby, dzięki którym nawet w tak słoneczny jak dziś dzień słońce nie razi, i można długo na każdego patrzeć. Jak ktoś skręca obok tej kawiarni to go jeszcze potem widać z całą minutę.

 Jest tu inaczej bo każdy wchodzi tu tylko na chwilę. Wybiera jedzenie z wystawki, siada przy stoliku i je. Czasem tak szybko.

 Muzyka tu jest też inna. Z radia jest puszczana. Panuje ogólnie tu rozgardiasz, cały czas panie kogoś nawołują. Bzęcza kasa i sztućce. Mało kto z kim rozmawia. Tylko czasem jak już zje, przez chwilę, póki jego towarzysz nie skończy, coś tam do niego mówi i rozgląda się na boki, jakby czegoś wypatrywał. Ten drugi je i czasem coś zamruczy, potem kończy, wyciera usta chusteczką. Obaj wstają, odnoszą tace i już wychodzą.

 Słyszałem co on mówił, że zabito wiceprezydenta miasta. Ktoś mu przebił tętnicę na szyi i czekał aż się wykrwawi. Jego towarzysz mruczał i powiedział tylko na koniec, że co to za czasy. Potem ich miejsce zajęła starsza pani. Powoli jadła kaszę z chlebem. Jadła wolno i ta kasza i chleb lepiły się jej do ust, do łyżki. Jakby nad nimi nie panowała. Wyglądała na bardzo zmęczoną. Spojrzała na mnie i wpatrywała wciąż jedząc. Nie mogłem tego znieść i się od niej odwróciłem. Zobaczyłem bardzo zabawny widok.

 Po drugiej stronie ulicy była budowa, na której wszystko stało nieruchomo w tym parnym słońcu. Wysokie, stalowe dźwigi parowały tak, jak ziemia wokół nich. Tylko białe ściany budynku wydawały się chłodne i przyjemne. Oparci o nie, z wyciągniętymi nogami drzemali robotnicy w pomarańcczowych kamizelkach na nagich ciałach. Na oczy nasunięte mieli różnych kolorów kaski. Nagle z budynku wybiegło dwóch innych z wiadrami z wodą. Jeden gonił drugiego. Polewali się wodą i biegli do środka po jeszcze. Jeden z nich zaczaił się na górze budynku i czekał aż tamten wyjdzie szukając go. Oblał go i razem śmiejąc się gonili. Pozostali nie zwracali na to uwagi. Potem ten drugi wpadł na ten sam pomysł i zaczaił się na górze. Ale tamten chyba wyczuł, że on chce tak zrobić i długo nie wychodził. Trwało to trochę, aż ten, co się czaił, znudził się chyba bo usiadł i chlapał się wodą. Potem się położył. Co robił ten drugi?

 Czekałem co się wydarzy w napięciu. Myślałem, że może w końcu wyskoczy znienacka i tego na górze obleje, ale dalej nic się nie działo. Zaczęło mnie męczyć i denerwować to czekanie. W końcu nie wytrzymałem. Zostawiłem niedopitą herbatę i wyszedłem. Głupia zabawa.

 

 
  STRONY PARTNERSKIE I POLECANE PRZEZ MAGAZYN CEGŁA  
   
  Portal turystyczny Noclegi-Online Wrocław  Kalambur