Plotłyśmy wianuszki z fiołków i z stokrotek, zmyślanki sklecane dziecięcą fantazją, wygrzebane z marzeń naszą wyobraźnią bajko-baśniową idyllą chichotek. Patrzyłyśmy w wodę, wypadł ci z rąk wianek. Zatrzymać go chciałaś swoją bosą stopą, lecz wzburzony potok śmiercionośną falą dławił twego światła, płonący kaganek. Wyszłyśmy z topieli, jakim cudem nie wiem. prawie zdążyłyśmy wspomnienia osuszyć, gdy lód się załamał pod twymi łyżwami. Odeszłaś na zawsze wśród śpiewu requiem, by ułuda świata nie uwiodła duszy białej jak stokrotki pachnącej fiołkami.
|