Niezwieńczone dzieło u podnóża góry;
wznosi się ponad równikowe szczyty.
Wilgotność sprawia, że pływamy w powietrzu.
Mglista otoczka zalepia nam usta cukrową watą.
Nasze podróżowanie zatacza coraz szersze kręgi;
obejmując dawno wygasłe już gwiazdy.
Roztrzaskują się szalone komety;
wypalone nic nie znaczącą namiętnością.
Mnie się to wszystko wydaje…
- niemożliwe są przecież cuda bez przyczyny.
‘Każda cząstka zawiera w sobie nieskończoność’
- szepcze mi do ucha napotkany starzec;
obdzielając sprawiedliwie mądrością pokoleń;
bezdenne rzesze naiwności.
Wstęga pnie się do góry natarczywym bluszczem;
opinając ‘rzecz bez zakończenia’.
Niezwieńczone dzieło u podnóża góry;
wznosi się ponad równikowe szczyty.
|
