Jest wiecznie zielona.
Mała, twarda i cierpka,
przypomina niekochaną kobietę.
Nie ma oczu, ust, ani piersi,
jest pokaleczonym owocem.
Gdyby spadła przedwcześnie na ziemię,
zapewne zgniłaby przez nikogo nie zauważona.
Przedśmiertnie kilka razy podrzucona w górę,
kopnięta w bok,
dziobnięta przez ptaszynę.
Próbuje ze wszystkich sił wytrzymać,
chociaż znowu wszystko zdrożało,
i będzie trudno utrzymać się na gałęzi.
Wieje wiatr i delikatnie obraca ją w stronę słońca,
ale ona nie potrafi się już rumienić.
Skupia się na utrzymaniu równowagi,
jakby to było jedynym jej celem.
Zaciska zęby, co jakiś czas krwawi.
Prawie nigdy się nie czesze,
nie wliczając rzadkich przypadków,
kiedy musi wyciągnąć z włosów zwiędłe liście.
Jest przyprószona siwizną wspomnień,
o których już nie pamięta.
Stara-malutka.
Suszka nie nadająca się nawet na kompot.
Może…
chociaż to tylko gdybanie.
Może lepiej o tym nie mówić.
Zostawmy ją już w spokoju,
I tak pozwoliliśmy sobie na wiele
wchodząc bez pukania do jej ogrodu.
Zdaje się być jeszcze oszołomiona.
Rozciąga sweter, jakby chciała się w nim ukryć.
Wyprasza nas z mieszkania.
