Koniec z pisaniem.
Podjęłam decyzję o wycofaniu się z działalności artystyczno-pogańskiej. Opuszczam swój szałas zrezygnowana bezsensownym barykadowaniem się przed światem.
Uczę się pływać wśród kostek z betonu, i oswajam się z zamknięciem wśród czterech ścian.
Nie, nie rozpaczam. Co prawda syrenie wyrosły dziś nogi ale to jeszcze nie powód do lamentacji (skrajne pozy są już od dawna passé – tak jak i passé, które jest passé).
Nie ma się co rozczulać, roztkliwiać, mazgaić, beczeć, chlipać, płakać, rozpaczać. Najwłaściwszym rozwiązaniem jest całkowite znieczulenie na rzecz białego uśmiechu z kolorowej gazety.
Niewykluczone, że jeszcze dziś rozpłynę się w bezwonnej toni czczej gadaniny – jak meduza. Możliwe również, że przygnieciona nadmiarem obowiązków stanę się bladym obłoczkiem pary wodnej znad czajnika.
Płaszczka.
Z toną granatowych łez na ramionach.
Cześć druga hipochondrii.
Dzień, dwa i narzutka Dejaniry oplecie całkowicie.
Być może to przez wilgoć, która w ostatnim czasie przypomina monstrualnego kalafiora.
Jestem totalnie przybita.
Pan Czesiek (ten, od ortalionowych kurtek) sugeruje zmianę klimatu. “Poludnie” - mówi - “Poludnie” I kiwa znacząco głową. Gdyby wszystko było takie proste nie siedziałabym teraz umoczona po pas. Ale Pan Czesiek jest filozofem prostych rozwiązań, i chyba nie zrozumie...
Dygresje powodziowe w sezonie ogórkowym.
Koniec z rozpaczą. Na zachodzie prześwity ultrafioletów więc jest szansa, że ogórki nie przerosną domu. Zabawne...Gdyby warzywo miało klamki – którędy byś wszedł? Gładką górą, czy może od strony ogonka? Frontalnie, czy może analnie? A gdybyś zapukał do drzwi – co zastaniesz – miąższ czy nasiona?
Godzina jedenasta zero trzy. Przed północą trochę.
Po telefonie Ady przypomniało mi życie nikotynowo-egzaminacyjne. Czas totalnego rozedrgania, i prób miłosnych na zapas. W chwili obecnej etap matrymonialny.
|
