le to razy myliłam Cię z intuicją;
Ile to razy obijałeś się pustostanem w Kościele
(martwota wielkich proroctw niewydarzonych).
Miłosierne frazesy, nabożność ołtarzykowa,
probostwo uwarzone na modrej kapuście.
Jak cię miałam w tym odnaleźć?
Podążałam do przodu zacofana;
bez geograficznych azymutów;
między dzikim zachodem;
polarną zmarzliną,
wschodnim zabobonem;
a rozgorączkowanym południem.
Już zaczynałam wątpić;
już zaczynałam żyć „po ludzku”;
kiedy mi objawiłeś Siebie.
Szaleńcza obrona magistra
na egzaminie…
Agitacje intelektu na nic się nie zdały…
olej wypłynął na powierzchnię.
Ujarzmiłeś wierzchowca;
rozkruszyłeś skorupy wszelkich zlodowaceń;
przegnałeś natrętne prorokinie;
ochłodziłeś ukrop
(już nie parzy).
Jestem teraz Twoja;
bez ustanku stęskniona, spragniona, głodna.
Kocham Cię…
Niekończące się źródło prawdziwej miłości…
|
