VAGINA WERNIX

Mówią, że tworzenie jest jak rodzenie dzieci,
a każdy akt twórczy inicjuje biała kartka.

Nakreśla się więc sobą, w wygodnej pozycji ów zamysł,
i dobiera odpowiednie narzędzia.

W przyborniku, obok śrubek, leżą zdezelowani mężczyźni.
Osobiście wolę kredki, przynajmniej mają kolory.

Siadam na bristolu, jak na mężczyźnie (nie-zdezelowanym),
i kreślę półokręgi ciałem.
Farby pod wpływem ciepła zaczynają uwalniać przyjemną woń.

Rozrabiam je więc dostatecznie,
i nakładam warstwami szybko zastygłej skorupy.

Niezadowolenie ścieram terpentyną, szorstkim gestem,
czasem dorzucę kwaśną minę (taki bonus od firmy).

Ale nie przesadzam z ostentacją
- zostawiam teatralizację na babskie rozmowy.

Pojemniki z wodą zmieniają się na czerwono,
krew stopniowo się rozrzedza.

Powoli można nakładać kolejne warstwy,
i dopełniać idee konturem (zawsze na końcu).

Robię to po swojemu, i nie żądam wskazówek!
Pozwól mi na tworzenie bez moralitetów.

Jestem plastyczką swego losu, bardzo cierpliwą.
Czekam, aż dojdziesz,
do tego,
bym mogła rodzić ci dzieci.