Zanim bruzdą okryje się cała moja powierzchowność;
chcę, by złote kręgi słońca;
wypalały na mej skórze letnie ornamenty;
by w księdze ludzkiego rodzaju;
zapisać się srebrnym drukiem;
grubą czcionką…
przeglądam twarz z pychą
i starczym trumiennym lękiem;
odbite u wezgłowia trupy.
W podarunku świeżość nietknięta;
długo leżakowana klarowność;
prawictwo – dziedzictwo ciotek;
porcelana w komodzie…
zagląda i sam już nie wie,
gdzie szukać…(?)…
szukaj mnie!
nie szukaj…
tu jestem!
tam mnie nie ma….
Kolejna wiosna zaczesana włosami do tyłu.
|
