Błyszczącozłote ostrogi podniebnego
kowboja rozcinają brunatny
grzbiet nieba
Strumienie krwi ściekają z horyzontu brzucha
Z otwartych ran lśni różowe mięso
Wszędzie pełno sierści
Skołtunione włosy opadają nisko
na dachy domów, lepią sie do okien
Obejmują czarnym śniegiem mosty i ulice
i głowy uciekających
Nikt nie może krzyczeć
Prawie wszyscy się duszą albo ukrywają
Ryk cierpiącej ofiary, grzmot pejcza
rozcinającego mięśnie
Ostrogi wściekłego jeźdźca jak rozpalone
pochodnie
To jeszcze nie koniec. On się dopiero
rozgrzewa
Tak poleglo niebo
|
