białe jak porcelana są twarze

wędrowców porannych

mróz skrzy się w powietrzu

grozi paznokciami

drzew

z francuskim manicure

przed podróżą

w nieznane

rozpieścili żołądki

czekoladową kostką kawy

bezdomne jak cukier

                        na dnie filiżanki

są ich dłonie w kieszeniach

ich oczy w twarzach

które nie mają w czym się rozpuścić

wokół których zniknęło rozkoszne ciepło

dookoła szkliste kości

piasek i sól

tak na wszelki wypadek gdyby

            spróbowali upaść

powitalny poczęstunek ziemi

wspinają się

na śliskie wzgórza

szorstkie powietrze

stroszy się

niczym rozdrażniony kociak

i tak codziennie

wędrują

pod włos

jak palce drapiące grzbiet zwierzęcia

w pomrukach

                        i sierści wiatru

w drzazgach

i suchej spękanej skórze

i w zapomnianej wciąż ciepłej krwi