myśmy umarli
wtedy kiedy była młodość
i trzeba było rosnąć
myśmy maleli
otwieraliśmy żyły
i przyglądaliśmy się
sobie nawzajem
i krwi rozchlapanej na lustrze
za naszych czasów Chrystusowie
wspinali się na krzyże
po ścianach
jak małe
zwinne
czerwone robaczki
które dokładnie wiedziały gdzie ich miejsce
miały doskonałą przyczepność i orientację
w terenie
albo instynkt który wytyczał im kierunek
albo nieuchronność
tyle ich wtedy było
na ścianach
na gwoździach
tyle było w ich oczach krwi
byliśmy piękni, młodzi
byliśmy bliżej Boga niż kiedykolwiek
byliśmy aroganccy na tyle, że
projektowaliśmy skrzydła
w naszych chorych umysłach
nakłuwaliśmy niebo rozpostartymi
nagimi ramionami
marzyliśmy o właściwościach ptaków
o skrzydłach w stadzie
gniazdach ponad ziemią
tymczasem wracaliśmy do pomieszczeń
i doliczaliśmy się nowych Chrystusów
nad ranem
białe ściany
całe w błyszczących wilgotnych smugach
czerwieni
to oni
opuszczali kryjówki
zostawiali po sobie ślady
zdradzające ich kroki jak śluz po ślimakach
odwracaliśmy głowy
żeby nie patrzeć
ale tyle ich było
na sufitach framugach drzwi
wylęgających się spod podłogi
z szafek
nagich kalekich rannych
agresywnych
|
