od pięciu lat żyję w ścianie
odżywiam się tynkiem
i drobnym piaskiem


nikt nie zauważył, że tu jestem
i jest mi dobrze


przylgnęłam
bezszelestnie
do otwartej piersi
BETONU


kamienne oczy zahipnotyzowały mnie
zaprosiły


stałam rozprężona
przed wielkim popielatym niebem

rozebrałam się do szelestu
                              KRWI


weszłam w ścianę
jak w ziemię
do ostatniej kropli


od 5 lat żyję w ścianie
odżywiam się tynkiem
i historią drewnianej lalki
pod łóżkiem w pustym pokoju


zamieszkuję statek kosmiczny
stalową przestrzeń
która własnym ciałem ogrzewa mnie


gdzieś obok układ planet
wśród nich Mars i Wenus
w negatywie


mam poczucie
                  WYTCHNIENIA
w plastycznym ziarnistym WNĘTRZU
koszmarnego pomnika


przyklejona jak mniszka
do chłodnego plastra
cienia
usypiam
snem Titanica na dnie oceanu


czasem jeszcze przypominam
przekrwiony pęcherz
w skalnej bryle czujnie
                        obracający się


oko Cyklopa

nawet za 100 lat
pod tapetą w kwiaty
zachowa się mój prywatny sarkofag
do którego O PÓŁNOCY
srebrnymi rurkami
wtłoczę POKARM