boję się
twoich dłoni, które jak jaszczurki
wślizgują się pod kamień mojej nieustępliwości
boję się
twojej czujności
chowam się pod prześcieradłem nocy
milczę i
boję się
twoich zmysłów
jesteś wszędzie
siedliska twoich palców wiją się
w pomieszczeniach mojej odczuwalności
chowam się pod łóżkiem
przy którym wyrastają drzewa twoich nóg
dwa dorodne pnie, których nie mogło nie być tu wczoraj
i nie może nie być jutro
bo drzewa przecież żyją setki, a nawet
tysiące lat
boję się twojej długowieczności
udaję, że mnie nie ma, ukrywam się w ścianach
do których podchodzisz i chłopięcym scyzorykiem
rozdrapujesz starą tapetę
wstrzymuję przepływ krwi
gdy wbijasz gwoździe na swoje nowe obrazy
nie chcę zostawiać śladów
boję się twojego instynktu
nie wyjdę z tego pokoju
mógłbyś mnie zauważyć
jak podróżuję w stronę drzwi
chociaż w tym miejscu nie ukryję się
nocą kiedy jesteś elektrycznością, a ja tylko naiwnym niezgrabnym człowiekiem
|
