chcę wrócić do domu

tutaj ćmy spadają z nieba

jak uwiędłe kwiatki

wdeptuję je w ziemię

idąc wieczorną ulicą

gryzonie świateł

wybiegają z krzaków

chrobot myszy

natarczywej myśli

chcę wrócić do domu

ulica pęka

pode mną, przede mną

chrupiąca tafla jeziora

nogi rozjeżdżają się jak kry lodowe

chcę tylko

            do domu

a topię się w asfalcie

deszcz wyrzuca noworodki

na ulice

dzieci tutaj są rozgniatane

skamlą pod stopami tracąc przyszłość

krople wody

dłonie, wcale nie są po to aby je schwycić

potykam się o krawężniki rąk

słupy, garnitury, konfesjonały

pomniki, ławki, dachy

porzucone kawałki skóry innych

                                               wędrowców

pióropusze zmagań

na wojowniczym czole nieba

fanfary czerwieni

flagi niepokoju

Bóg jak Indianin

biega z dzidą

opalony, mężny, w barwach wojennych

celuje w planety

i w zwierzynę pomiędzy

                                   nimi

idę wieczorną ulicą

ona zwęża się w leśną ścieżkę

zarasta

drzewami nocy

                        gałęziami

szaleństwa

na których bujają się groteskowe klauny

mijam czarownice

z błyszczącymi krukami na ramionach

mijam matki ze śmiercią w oczach

i brzuchami z wiercącym się życiem

chcę do domu

tutaj larwy nie docierają do motyli

sutanny zmieniają kolor w świetle neonów

i swoje powołanie

alfonsi noszą krzyże na owłosionych torsach

staruszki obrzucają się maślanymi ciasteczkami

mijam zakonnice, które chcą kochać

ale kodeks im nie pozwala

i prostytutki, którym kochanie

zabrało godność

tutaj nikt nie może znaleźć się po środku

idę ulicą, która przedłuża się

w nieskończoność wieczorów

mijam rzeźnie, cmentarze

potykam o

            zapach mięsa

z którego tak ciężko się

                        podnieść

z którego nie da się otrzepać