za oknem
świt przymierza buty dnia
za duże, ale wkłada, sznuruje i idzie
przed siebie, powolnym, niezdarnym krokiem
jak chłopiec, który nie lubi szkoły
[dzieciak ze złotymi włosami]
a ojciec ciągnie za rękę i trąca po
uszach, które puchną fioletową czerwienią
potyka się, taki niezdarny, zaspany
dziurawi podkolanówki w kolorze mgły
krwią
gdy zacznie ciemnieć, buty
przestaną klapać,
nie będzie ojca, który prowadzi
dzieciak stanie się mężczyzną z szarzejącym włosem
przed nocą wróci, jako starzec
ze zdeformowanymi
stopami w ciasnych butach
i z krwawiącym sercem
wróci tam skąd przyszedł
|
