Wenecja, moja ukochana Wenecja
znalazła mnie tej zimy w budynku nr 23 B
na jednej z ruchliwych wrocławskich ulic
Nie widziałyśmy się 5 lat z hakiem
Tęskniłam, bez nadziei na spotkanie
A ona, kochana ona, zebrała wszystkie
swoje wody i wyruszyła do mnie
Przyszła nad ranem, wraz z odwilżą
zmęczona po całonocnej eskapadzie
przez mroźne polskie drogi, położyła się
pod blokiem na martwej trawie
pod oknami, balkonami rozłożyła
przemoczone bagaże
Zapukała cicho, kroplą, która otarła się
o parapet
Szepnęła moje imię, resztkami słońca w oddechu
stopiła chłodny płaszcz mojego okna i sople
broniące do niego dostępu
Była taka jak zawsze kochana i
jakaś zmieniona
Przybyła z innej strony, od wschodu
jakby zbłądziła, albo porwana przez obce wiatry
musiała okrążyć świat
Wychodzący z bramy ludzie przeklinali ją
brodząc po kostki w wodzie, opluwali jej
podbite mrozem łzawiące oczy
To była ona, choć smutna i zziębnięta
kochana Wenecja umierała tej zimy
przez kilka dni pod moim oknem
|
