świat pocięty
bezdusznym wzrokiem żaluzji
pokornieje świat
przed ostrymi niepozornie wyglądającymi narzędziami
jest taki bezbronny
rozsypany
jego poszczególne części
czarne kości drzew
płaty mięsa
i biały tłuszcz chmur
porozwieszane
w jakimś niezidentyfikowanym układzie
ale układzie
w rzeźni jest porządek
białe jeszcze czyste nożyczki
spokojnie rozchylają suche wargi
spokojnie otwierają miękką tkankę
słońce leje się przez dziury w niebie
złota krew sika z błękitnej żyły
na dachy i okna
w okna przez okna moje na twarz
chlusta krew niebo mdleje z rozwaloną aortą
mdleje w uzębieniu
mojej żaluzji w uścisku mojej myśli
białe paznokcie
gładkie i cieniutkie płytki tipsów
przymocowane do chudego palca tego pomieszczenia
okna
tylko tyle a wystarczy
żeby ranić żeby bronić się
i zamknąć boga w którejś szufladce
i odciąć dopływ krwi
posegregować dzień na niejadalne
i jadalne fragmenty
przemycić noc na chwilę
albo na zawsze
wystarczy
żeby wpuścić skamlącego psa światła
błyskające flesze ludzkich spojrzeń
albo kazać im węszyć gdzieindziej
składam dłoń
wielopalczastą
tak że pomiędzy jednym jest jedynie
horyzont drugiego
zgryzam świat
tak że go nie ma
unicestwiam
w paznokciach zębach nożycach
w miazdze żaluzji
przy której tuż tuż
jest czuły nerw
mnie
|
