powiedz za czym tęsknisz mój van Goghu
zamyślony pośród kwiatów
wcielasz się w Boga i rozdajesz im żółte uśmiechy
zgięte kręgosłupy
powiedz za czym tęsknisz, czego szukasz
pośród barw
o czym myśli opadająca głowa słonecznika
o czym ty myślisz obdzielając życiem
w muzeum w Amsterdamie, na żółtym tle martwa natura z irysami
czy tam teraz mieszkasz?
łzy irysów wyciekają z żółtego wazonu
jak ze zmęczonego, przeciążonego oka
odbiegasz pomimo obramowań
wydostajesz się strumieniami nie ujarzmionej farby
za czym tęsknisz samotny
za prowansalskim ukojeniem?
mój van Goghu, który ślesz do mnie
pocztówki swej poezji, świergot ptaków z
odległego świata
zatrzymany przed skonaniem
poeto okaleczony złym czasem,
który cię spłodził
wyznaj gdzie jesteś, gdzie twój pokój, krzesło
nim jeszcze mogę
spróbować
być twoją przestrzenią, nie tylko umysłową Prowansją zieloną
w krótkich listach, jak w gotyckich oknach
widzę ciebie
przez witraż słów, prześwitujesz
pocięty
jak Vincent odizolowany
w nie zdiagnozowanej chorobie, chcesz
szkicować myśli
wypełniać słońcem zapamiętanym
z młodości konserwowanej efektem twojej późniejszej sztuki
przyjdź z wierszem kolejnym
albo podaj adres na odwrocie
czy mam cię po muzeach szukać?
tam przecież wszyscy są martwi
|
