promienie słońca

skupione jak szachiści

na nas

roztańczeni w ich dłoniach

rozczytani w ich myślach

w ich palcach zaplątani

w złotych uprzężach przemieszczamy się

czy raczej – oni – one – nas – przesuwają

potrącają

przewidują na planszy świata

tropią w plamach cieni

srebrnymi scyzorykami spojrzeń

otwierają nasze sekrety

prześwietlają zamiary

mędrcy o lśniących życiem oczach

i falujących złotych włosach

trochę jak młodzi bogowie, a trochę

jak szachiści w Parku Szczytnickim

dla których wszystko jest jasne

wszystko jest czarne

albo białe