wszystko płonie

kartki domów

bibuły twarzy

papierowe pokoje, abażury, obietnice

miękkie dywany, dłonie

ogień też ma dłonie

                        gorące

i hojnie nimi przytula

i potrafi pięknie mówić

i namawiać

ciepłym szeptem

owinięte wokół drzew, dachów, anten

chmury jak kolorowe łańcuchy choinkowe

oparzone

czernieją

i błękit nieba czernieje

tak łatwo wszystko stracić

najłatwiej palą się ludzkie włosy

ziemia

pod

            popiołem traw

umiera

płoną wzgórza

zbiegają z nich przerażone strumienie

i kozice

płyta nagrobna dymu

chowa przestrzeń

pod dusznym ciężarem

ptaki chcą uciekać i spieszą się w locie

ale im bliżej horyzontu

tym bardziej przypominają kawałki węgla

strzępy iskier, nadziei w podniebnych paleniskach

tak łatwo wszystko stracić

nawet uzbrojone statki na środku oceanu

trawi ogień

prośby owinięte różańcem

i drewnianego Boga w wypieszczonej kapliczce