Ta twarz jest taka piękna.
Wylatują z niej białe gołębie i kolorowe motyle
na kilka minut, w czasie których
rozdają wszystkim napotkanym ludziom, zwierzętom, roślinom prezenty.
I zlatują się z powrotem.
Jednak powroty są najtrudniejsze i nie wszystkim się udają.

Motylom ścierają się skrzydełka, kruszą
pod wpływem złego dotyku.

Do gołębi zbliżają się w tym samym czasie wypuszczone
czarne koty i jastrzębie.

Gubią pióra w zaskoczeniu.
Łamią nogi w szalonej beznadziejnej ucieczce.

Ciężki cień nad ich głowami wlewa się, jak krew, w żyłę horyzontu
gęstym strumieniem.
Pod nim gromadzi się miękka niczym kocia sierść i ból nieuchronność.

Bez względu na przeszkody zawsze chcą wrócić,
żywe, żeby móc ponownie wyruszyć.

Ta twarz jest domem. Ciepłym, jasnym, przestronnym.
Letnią łąką. Pachnącym chlebem gołębnikiem. Domem, w którym często poranione
i kalekie spotykają się. W którym regenerują się. Co chwilę.

Ta twarz jest piękna. Jak wszystkie pokoje prawdziwego domu. Widzę to przez otwarte drzwi