widzę starość
białą mewę
na wąskim pasku krawężnika przycupnęła
tu, w środku miasta jest taka cicha
zagubiona
podchodzę do niej, leć - mówię - leć, na
wybrzeże
tam lecą wszystkie, żeby umrzeć
i już nie wiadomo, które to jeszcze mewy,
które białe anioły, a które duchy
pochylam się, podaję jej rękę
[jej palce - jak zęby
wgryzają się w nią]
i przeprowadzam na drugą stronę
[przeprowadzam - ją - w mojej ręce]
tak cicho, tak lekko
nie opiera się, jakby już była duchem
|
