Jej też nie jest łatwo
otumaniona jak po psychotropach
pokłada się


jej czysta lśniąca skóra nabiera odcieni szarości
jak porysowana politura pęka
i łuszczy się niczym skóra węża
spod której nie wykluje się nowe różowe życie


Prędzej czy później wyląduje w błocie
w białej koronkowej bieliźnie


Na oczach wszystkich stopi się jej resztka poczucia pewności siebie


I będą ją wszyscy przeklinać
za to, że pokazała się publicznie w takim stanie 


Obrzucona piaskiem, osolona epitetami
nie przepuszczona przez żaden próg


oklaskiwana po śmierci


najbardzej samotna ze wszystkich
pór roku