| Dwa przystanki
Miał zatrzymać ten autobus i zażądać:
- wysiądź ze mną,
ale nie uczynił tego. Można napisać coś o samotności, nieszczęściu, rozterkach, ale to nie będzie o tym. To będzie o szansie, co trwała tylko dwa przystanki. W tym krótkim czasie zabrakło paru słów, jakiegoś gestu, porozumienia, spojrzenia. A tak, gdy wysiadł, została mu tylko noc, przeorana opadającymi gwiazdami. Bo gdyby wysiadła, byłaby czymś dla niego, urzeczywistnieniem sensu poświęcenia, podstawą kruchego fundamentu stereotypu. Gdyby. Ale milcz, bo panteon bóstw zaczyna się wyczerpywać. Promień słońca ocali ciemność przed zapomnieniem. Tak kochać tylko i wyłącznie dla cierpienia, ból jak czarnoziem dla rośliny. Przybiera pozór romantyka, pochyla głowę.
- twoja osoba jest największą poezją tutaj
- mam wysiąść ?
- a czy to jest konieczne ?
- a chciałby pan ?
Zachmurzył się, wtulił w siebie.
- pan jest śmieszny
- może to i lepiej ?
Woda zawsze go urzekała. Czasem żałuje, że nie został żeglarzem, podziwiającym bezkresne dale, za dnia błękitne i uśmiechnięte delfinowo, nocą zaś straszne i okrutne jak Lewiatan. w palcach poczuł papier, zacisnął go i miął. Ruch określony, chociaż bezwiedny.
- a w co pan gra ?
- w to, po co wsiadłem
- to ciekawość
albo coś więcej.
Nie musi martwić się o nic. Średnio uzdolniony, samoistny filozof w poszukiwaniu urzeczywistnienia. typowy topos, tak samo jego postać, krok za krokiem orająca przywiędłe już liście. Gdy czas mija, to wraca do siebie, jak zresztą każdy. Dom o nim nic teraz nie wie, jest na zewnątrz. Bałby się dotknąć, tego rdzenia istotowości, podsyconej jego ideą. Ale myśl jest przy nim ciągle, nieustająco. Zawisł nad nią ciężar rzeczywistości, światłość spełnienia przy którym marzenie blaknie. A to, co trwa, musi być nieprzerwane. Wolał pisać listy do siebie samego, idealnego odbiorcy toku zdań, ich chaosu i ukrytej prośby. Z dawności powraca melancholia, wypełza z tych chat, ta przeklęta, ale śniona. A gdy ona zginie, nadejdzie nowa ona, ale już dla kogoś innego. Nie wierzy w ponowne narodzenie, bo i po co. Jeżeli wyrzuci teraz ten świstek, to i on zniknie, rozpłynie się. To jego potwierdzenie, choć już lekko poszarpane. Te słowa na razie są bezkarne, nikt za nie wyklina, nikt ich nie analizuje i interpretuje, są wolne jak ptaki ułożone w klucz, nadające im sens i barwę. To piękne ptaki.
- pan wierzy w Grecje ?
- w tragizm
- to ja
- dlaczego ?
To czarodziejska i nostalgiczna pora. Przy skowycie wiatru fale rozrywają brzegi próbując wedrzeć się na nie, zdobyć je, zalać, pochłonąć. Jaki miała szalik, jaką kurtkę, spodnie, buty, rękawiczki ? Zagłuszył to szum wody. Czy gdy wychodził to chociaż zbladła ? Czy go przejrzała ? Ma przecież błękitne oczy, mówią mu często, że takie smutne. On wie, że gdy on przegrywa, to tamten wygrywa. Ale ona ? Ona go pokonała, ten cień, tą dwoistość. Jego koniec stał się niezauważalny. Krople wpadają za kołnierz, otrząsa się. Nabywając to prawo, wiedział że musi ponosić konsekwencje. To dla niego takie wulgarne, jak ten rybak przekłuwający żywe stworzonko, by złapać kolejne stworzonko i je zjeść. Jakże brakuje tu uwznioślenia. Ordynarny ból, na który już nikt nie zwraca uwagi. A on to potrafi, potrafi płakać, zna smak własnych łez.
- wiesz, jesteś największym poetą – powiedziała mu jedna z minionych pewnej nocy. Potem zaległa cisza. Sama przyszła, a on pozwolił jej odejść. A ta, czy rzeczywiście musiała odjechać ? Przy nim doszłaby do czegoś, a tak do niczego pojechała. To kolosalna różnica.
- czy pan lubi niszczyć ?
Zaczęła boleć go głowa. Drobne ostrza kropel cięły mu twarz. Przecież ja jestem stwórcą królestwa dusz. Po co mi wasze ciała, do czego ? Tak, teraz już pojął, schemat Pigmaliona spotkany w autobusie. Tak musiała wyglądać w oczach mistrzów. Przecież gdyby wysiadła, poszedł by za nią. Wyśpiewał swój poemat, zmięty teraz w kieszeni. To cudowny poemat, ci, którzy go słyszeli, nie powtórzą go dalej. To gwarancja nieśmiertelności. A tak całe istnienie zostało niedomówione, zawisło we wnętrzu tego pojazdu i nie wysiadło razem z nim. a czyż on nie urodził się właśnie dla nich, wcielenie przeznaczenia, wynurzył się z pierwotnego chaosu by mówić do nich ?
Gdy stąpa, słyszy ten delikatny płacz. Wyciąga pomiętą karteczkę i wyrzuca za siebie. Jeszcze raz patrzy na rybaka i zawraca. Może jeszcze zdąży na kolejny autobus. Jutro napisze kolejny poemat i wsiądzie jeszcze raz. Wymacał w drugiej kieszeni nóż.
dziś będziesz milczał. Ale do jutra – wyszeptał.
|
