Mirosław Mrozek

Bezimienny

Wschodzące słońce wydzierało z mroku płaskie, porwane połacie pustyni. Światło nadawało suchej, spękanej glebie koloryt brudnej, dawno zaschłej krwi. Widok był monotonny, gdzieniegdzie tylko czerniały oszlifowane przez wiatr skały i bielały szkielety padłych zwierząt. Wiatr niósł ze sobą drobne, ostre niczym szkło drobiny piasku, ustawał i wtedy można było dostrzec, że pustynia nie ma kresu, a przynajmniej nie sposób go dostrzec, później na nowo zaczynał nieść zabójczy pył. Jeśli istniały jakiekolwiek stworzenia, zdolne żyć na tym pustkowiu, musiały skryć się w rozpadlinach i cierpliwie czekały nocy. Już pierwsze promienie słoneczne sprawiły, że powietrze zaczęło drgać i rozpalały powierzchnię tej ziemi, która musiał być niewątpliwie ostatecznym dnem piekła.

Na niewielkim, płaskim wzniesieniu stał wysoki, zwalisty mężczyzna, ubrany w długą szatę, którą szarpał gwałtowny wiatr. Głowę miał odsłoniętą, czaszka ogolona była do skóry, w długą, potarganą brodę nabiło się piasku, tak, że wydawała się ruda, w rzeczywistości była siwa. Jednak na twarzy nie było nawet śladu zmarszczek, poza wysokim czołem, na którym biegły trzy poprzeczne bruzdy, zdradzające głęboki namysł. Oblicze było dziwnie blade, nie naznaczone opalenizną, musiał więc zjawić się tutaj niedawno, może nawet ostatniej nocy. Czerwonymi kraterami pustych oczodołów patrzył prosto w słońce.

Nie pamiętał nic, dosłownie nic, nawet swojego imienia. W jego umyśle zaszczepiona została jednak wiedza, że istnieją Bezimienni i że minionej nocy on sam stał się jednym z nich. Oddał wszystkie swoje wspomnienia, by do nich dołączyć. Może utracił coś niezmiernie cennego, może tylko brzemię koszmarów przeszłości. Równie dobrze mógł być jeszcze wczoraj potężnym władcą, jaki i nędznym żebrakiem. Mógł być świętobliwym mężem albo nędznym mordercą. Czy był dobrym, czy złym człowiekiem – nie w tych kategoriach już nie myślał, jeśli kiedyś w ogóle myślał w ten sposób. Jedno było pewne, nie miał wyjścia. Czuł jeszcze, jak zasychają mu na brodzie ostatnie krople krwi, płynącej z oczodołów, z których wydarto oczy. Zresztą nawet posiadając zmysł wzroku, nie miałby szans przeżyć na tym przeklętym przez bogów pustkowiu więcej niż kilka godzin. Teraz było pewne, że będzie żył.

Nie, nie był nieśmiertelny. Mogły go zabić żelazo, ogień, woda, upadek z wysokości. Potrafił jednak wytrzymać wiele dni bez jedzenia i picia. Jego ciało stało się o wiele wytrzymalsze, ruchy nabrały niedostępnej nawet zwierzętom szybkości i zwinności. Był niewrażliwy na upał i chłód. Pozostałe mu ludzkie zmysły wyostrzyły się niezmiernie, zyskał też jakiś nowy zmysł orientacji w terenie. Nieomal odczuwał otaczającą go przestrzeń, wiedział dokładnie co znajduje się przed nim, za nim pod nim i nad nim. Miał w głowie trójwymiarową mapę, sięgającą wiele mil naokoło.

Wiele miał w głowie. Wiedzę o tej pustyni, otaczających ją krainach i ludach, które je zamieszkują. Wreszcie o całej planecie, układzie słonecznym, galaktyce, gromadzie i… nie, później były już tylko mgliste obrazy i drażniąca ciekawość. Miał błogą świadomość, że zwykłym śmiertelnikom wiedza ta jest niedostępna. Zresztą o tych śmiertelnikach wiedział też więcej niż oni kiedykolwiek sami się dowiedzą, zarówno o ich ciałach jak i umysłach. Nie miał tylko żadnego pojęcia o bogach, nawet czy istnieją, a jeśli tak, jaka jest ich natura. Nie był jednym z nich i nie byli nimi pozostali Bezimienni.

Jednak musiał być ktoś jeszcze, ktoś potężniejszy, kto zabrał mu wspomnienia i uczynił Bezimiennym. Zaszczepił mu też przestrogę, iż nie może szukać śladów swojego poprzedniego życia, inaczej stanie się na powrót zwykłym śmiertelnikiem. Otrzymał od niego również dar urzeczywistniania, jednak żeby się przekonać, co to właściwie znaczy, musi powrócić do ludzi. Urzeczywistniać można bowiem tylko w ludziach albo w bezpośrednio otaczającej ich rzeczywistości.

*

Przewiązał oczy przepaską, zrobioną z kawałka oderwanej szaty, aby piasek nie dostawał się do niezupełnie jeszcze zagojonych ran. Poprawił wiązania sandałów, spostrzegł przy tym, że wykonane były kunsztownie z najlepszego gatunku wielbłądziej skóry. Nabrał garść pyłu, roztarł go w palcach i rzucił na wiatr. Zdecydował się iść z wiatrem w kierunku wschodnim.

Szedł niezwykle szybko, nieomal biegł, zwinnie przeskakiwał co większe rozpadliny i omijał z wyprzedzeniem skały. Dzięki wewnętrznemu kompasowi trzymał się ściśle wyznaczonego sobie kierunku. Minęło kilka godzin, słońce stało w zenicie, nie czuł jednak w ogóle zmęczenia, a oddech nie był wcale przyśpieszony. Zorientował się, że ma towarzysza, wysoko nad nim krążył wielki sęp królewski. Śledził go już dwie godziny, zniżał lot, przypatrywał się swojej potencjalnej ofierze, później wznosił się wyżej i oddalał, by zlustrować resztę swojego rewiru. Wracał po kilku minutach, jakby zdziwiony, że ten pokraczny, dwunogi stwór na dole nie opadł jeszcze z sił.

O zmierzchu sęp gdzieś zniknął. Bezimienny nie przerywał marszu, przyśpieszył nawet nieco, zirytowany tym, że wciąż nie wyczuwał granic pustyni. Gniewało go coś jeszcze, czuł się jak noworodek, wiedział wprawdzie wiele o otaczającym go świecie, nic jednak o sobie. Nie potrafił się w żaden sposób określić. Właściwie nie interesowało go, kim są jego rodzice, czy ma jakieś żony, dzieci – nie, to było nieistotne. Dręczyło go tylko jedno pragnienie, dopaść tego, który go okaleczył i pozostawił tutaj na pewną, powolną śmierć. Przez cały dzień wędrówki obmyślał rodzaje tortur, którym poddałby tego nieznanego wroga. Absolutna znajomość anatomii, fizjologii i psychiki ludzkiej stwarzała nieograniczone możliwości zadawania bólu. Te rozważania sprawiały mu niekłamaną przyjemność. Był zatem okrutny, kto wie może nawet oddałby swoje moce za możliwość dokonania zemsty. Nie – podpowiadał rozsądek – nie warto, jeśli nie on, zapłacą inni.

Przeskakując nad jakąś szczeliną wyczuł węża, chwycił go wprawnie tuż poniżej głowy, którą zaraz potem ukręcił. Gad był duży, jak na gatunki zamieszkujące ten ekosystem, mierzył prawie metr długości. Przy pomocy ostrego kamienia oskórował go i wypatroszył. Jadł na surowo, gryzł gumowate mięso i drobne kości. Czuł, że z każdym kęsem przybywa mu sił. Zjadł wszystko. Rozłożył skórę na ziemi, pogładził łuski, poczuł tkwiące w regularności ich ułożenia piękno. Uświadomił sobie, że kocha piękno. Nigdy nie będzie mógł już podziwiać wzrokiem urody kobiet. Ogarnął go gniew, zerwał się i zaczął uparcie iść.

O świcie sęp powrócił, latał teraz niżej niż poprzedniego dnia, zataczał coraz ciaśniejsze kręgi. Bezimienny usiadł, po chwili położył się na boku, nakrył głowę rękoma. Sęp wylądował jakieś dwadzieścia kroków od niego. Patrzył na leżącego, przekrzywiając głowę. Wydał z siebie ni to kraknięcie ni to szczeknięcie. Podskoczył kilka kroków bliżej, rozpościerając przy tym skrzydła. Bezimienny nie dawał oznak życia. Sęp przyskoczył jeszcze kilka kroków, popatrywał nieufnie to jednym to drugim okiem. Nagle odskoczył przestraszony do tyłu, mimo że Bezimienny nie wykonał najmniejszego ruchu. Zaczął kiwać głową osadzoną na nagiej pomarszczonej szyi i wydawać dźwięki przypominające zgrzyt krzyżującego się żelaza. Poderwał się, wzbił wysoko w powietrze, skierował na zachód, by nie powrócić już więcej. Bezimienny wstał, otrzepał się z kurzu, ruszył na wschód.

Granic pustyni nie wyczuł tego dnia ani nocy, ani nawet następnej nocy. Dopiero w południe czwartego dnia wędrówki zetknął się z wzgórzami porośniętymi trawą oraz z rzadka drzewami. Za nimi była rzeka, nad którą rozciągało się leniwie, niczym smok u wodopoju, wielkie miasto.

*

Miasto jaśniało, budynki wzniesione były z wielkich, białych bloków kamiennych. Uliczki były proste, lecz wąskie, krzyżowały się w równych odstępach, tworząc idealną kwadraturę dzielnic. Tylko główna ulica, a zarazem droga transportowa, była szeroka, brukowana twardym, również białym kamieniem. Biegła równolegle do rzeki, wypuszczała w jej kierunku kamienne nasypy, swego rodzaju mola.

Bawiły się na nich dzieci, skakały do płytkiej wody i wyczyniały wszelkie możliwe harce. Kobiety prały odzież, ich obfite, odsłonięte piersi podskakiwały w rytm uderzeń kijanek. Na biodrach miały wąskie przepaski, zawiązane tak, że odsłaniały całe lewe udo i część pośladka. Były czarnowłose, dorodne i urodziwe. Wyczulony węch Bezimiennego rozpoznawał, bijącą od nich słodką woń potu i kobiecości.

Na północnym skraju miasta znajdował się wielki plac, południową granicę stanowił okazały pałac i przylegające do niego koszary. Był dzień targowy, na placu panował wielki ruch. Kupcy rozstawili swoje stragany w dwóch rzędach. Kupić można było dosłownie wszystko: zwierzęta hodowlane i te przeznaczone do rozrywki, najprzeróżniejsze mięsa i owoce, sprzęty gospodarskie, ubrania i tkaniny, oręż, instrumenty, a nawet ozdoby ze szlachetnych kruszców i kamieni. Po ubraniach i ozdobach, robiących zakupy kobiet, widać było, że mieszkańcy miasta są zamożni.

Między placem a dzielnicami mieszkalnymi znajdowała się karczma, zaszedł do niej Bezimienny. Usiadł przy szerokim stole z heblowanych, a nawet ozdobnie rzeźbionych desek, władczym i lekceważącym gestem zażądał jadła i napitku. Karczmarz, muskularny, włochaty olbrzym przyniósł na cynowej tacy dymiącą jeszcze pieczoną jagnięcinę, duży placek pszenny i gliniany dzban czerwonego wina. Bezimienny zjadł łapczywie, opróżnił dzban i skierował się ku wyjściu. Drogę zagrodził mu karczmarz, żądając najwidoczniej zapłaty. Bezimienny, właściwie nawet nie dłonią a koniuszkami palców, popchnął go tak, że wielkolud przewrócił się na plecy, głośno uderzając potylicą o kamienną posadzkę.

Ruszył na południe. Przed pałacem drogę zagrodziło mu kilkudziesięciu strażników, uzbrojonych w we włócznie i krótkie miecze, przymocowane skórzanymi pasami ze srebrnymi klamrami w kształcie słońca. Stali w dwóch szeregach, wyglądali na silnych i zaprawionych w boju. Bezimienny wyciągnął dłoń przed siebie, zacisnął ją w pieść, aż zatrzeszczały kości palców, a może trzeszczały to czaszki zbrojnych, którzy padli na ziemię, z ich nozdrzy, oczu i uszu płynęła krew. Przekroczył dwa drgające jeszcze w konwulsjach ciała, po szerokich, marmurowych schodach wszedł do pałacu.

Sala była wielka, jej część w której stały piękne rzeźby, przedstawiające bogów, rozświetlały promienie słoneczne, wpadające przez odkryty dach. Spacerowały tutaj, rozmawiając i śmiejąc się beztrosko, grupki ubranych bogato kobiet i mężczyzn. Pod kolumnami dwie kobiety i mężczyzna leniwie uprawiali miłość. Dalej, w zadaszonej części stał tron, złoty, szeroki jak łóżko, zasłany miękkimi bogato haftowanymi materiałami. Półleżał na nim tłusty, krótki człowieczek o nalanej twarzy i kaprawych oczkach. Słuchał z wyraźnym znudzeniem dwóch dostojników składających mu najwyraźniej jakieś sprawozdanie. W jego kierunku ruszył Bezimienny.

Grubasek w pewnej chwili dostrzegł przybyłego, patrzył zdumiony przez dłuższy czas na jego zakurzoną, poszarpaną szatę, brudną, spaloną słońcem twarz, potarganą brodę i przepaskę na o oczach.

- Kto cię tu wpuścił? Czego chcesz? – zawołał wreszcie głośno i piskliwie.

W tej chwili oczy wszystkich znajdujących się na sali utkwiły w Bezimiennym, który zaniósł się donośnym śmiechem i odparł:

- Wszystkiego!

- Co, jak śmiesz…

Bezimienny nie dał mu jednak dokończyć, wyciągnął niedbale dłoń, zacisnął ją w pięść i gwałtownie cofnął. Tłuścioch wyleciał z siedziska jak z katapulty, przekoziołkował w powietrzu, z głośnym plaśnięciem uderzył o posadzkę. Stojących koło niego dostojników obryzgał jego mózg. Bezimienny rozpostarł ramiona, uniósł się kilkanaście cali nad podłogę, poszybował nad tym, co pozostało z byłego władcy, tuż przed tronem wykonał w powietrzu obrót, miękko wylądował na siedzisku. Zdumieni dworzanie uklękli przed nim i pochylili głowy.

*

Minęło trzy miesiące od chwili zdumiewającego przejęcia władzy przez Bezimiennego, który siedział teraz wyprostowany na tronie i słuchał raportu na temat postępów w budowie kuźni zbrojeniowej. Przewlekała się ta sprawa, wciąż pojawiały się jakieś nowe trudności. Wreszcie zirytowany władca, machnął ręką by odpowiedzialny za sprawę dygnitarz szedł precz, co ten uczynił z widoczną ulgą.

Bezimienny zdjął z głowy wysadzany czerwonymi kamieniami diadem i uderzał nim nerwowo o kolano, myśląc o czymś zawzięcie. Jego wygląd zmienił się radykalnie, nie miał już brody, można było teraz obserwować jego przystojne i zarazem okrutne oblicze. Ta twarz wzbudzała niepokój, zdawała się należeć do człowieka nieprzewidywalnego, może za sprawą czarnej, jedwabnej szarfy, przesłaniającej oczy. Ubrany był w prostą, jedwabną, prztykaną złotymi nitkami szatę. Odróżniał się od otaczających go dworzan a nawet zwykłych mieszczan, którzy nosili stroje bogate, ozdobne, jednak składające się jedynie z przepaski podobnej do spódnicy oraz skrawka materiału przerzuconego przez ramię, kobiety ubierały same spódnice.

Było prawie południe, zatem kończył się czas jego urzędowania na sali tronowej. Miał jeszcze tylko wysłuchać urzędnika, któremu wyznaczył zadanie sprowadzenia koni z odległej prowincji. Popołudniami wędrował ulicami miasta w towarzystwie kilku zbrojnych, poznawał miasto i przyglądał się poddanym. Chciał wiedzieć czego można się po nich spodziewać i na co ich stać. Niekiedy ruszał w kilkadziesiąt konni na podległe miastu prowincje. Każdego wieczoru odbywała się uczta, w której uczestniczyła miejscowa arystokracja. Najpiękniejsze arystokratki zostawały z nim na noc, nie gardził też pospolitymi, ale urodziwymi mieszczkami. Sprowadził nawet trzydzieści niewolnic szkolonych specjalnie w tańcu, śpiewie, grze na harfie i fletni oraz sztuce miłości.

Przez te trzy miesiące poznał dość dobrze swoje królestwo i coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że jego poprzednik był głupcem. Miasto było wprost bajecznie bogate, a to za sprawą żyznych czarnoziemów leżących na południu i nieprzebranym bogactwom naturalnym znajdującym się na północy. Były tam pokłady złota, srebra miedzi, cyny, żelaza, białego marmuru, z którego wzniesiono miasto. Tymczasem wszystko to nie było wykorzystane nawet w trzeciej części. Okazało się, o zgrozo, że tak wielkie miasto ma ledwie tysiąc zbrojnych, z czego trzecia część przydzielona jest do obrony pałacu i to w niezmiernie głupi sposób – stoją po prostu wszyscy jak barany przed wejściem do pałacu. To zmienił jako pierwsze.

Jedyne na co były monarcha zwracał uwagę to dyplomacja. Była cała rzesza dyplomatów, informatorów i mędrków od spraw polityki zagranicznej. Wykorzystywano to jednak w niezmiernie idiotyczny sposób. Sytuacja przedstawiała się następująco, na zachodzie leżała olbrzymia pustynia, za nią stepy zamieszkane przez nieliczne, ubogie plemiona koczownicze. Na południu było kilka miast, niewielkich, słabych militarnie, otoczonych polami i pastwiskami, dalej pasmo nieprzebytych gór. Na wschodzie znajdował się ocean, za którym, jak powiadano, był koniec świata. Na północy leżało królestwo trzykrotnie większe od miasta-państwa, którym władał Bezimienny. Zamieszkiwały je liczne, dzikie, barbarzyńskie plemiona, które niedawno zjednoczyły się i zajmowały się tylko dwoma rzeczami: uprawą roli i wojną.

Cały wysiłek machiny dyplomatycznej miasta skierowany był na skłócaniu przeciwko sobie i przekupywaniu tamtejszych wodzów, by ich od siebie uzależnić. Na razie to się udawało, lecz na dłuższą metę nie mogło się udać. Nawet nieokrzesany dzikus dojdzie w końcu do wniosku, że zamiast brać worki złota, może zgarnąć całe kopalnie, pola, miasto, niewolników za pomocą ognia i miecza, zwłaszcza jeśli tych mieczy było kilkadziesiąt tysięcy. Bezimienny rozumiał to dobrze.

Postanowił więc kontynuować wysiłek dyplomatyczny poprzednika i jednocześnie szykować się do wojny. Plan był następujący, zająć najpierw miasta na południu, to powinno się udać przy obecnym potencjale militarnym, dzięki temu zyskałoby się zboże i rekrutów dla wielkiej armii, która miała powstać i podbić dzikusów na północy. Żeby tego dokonać rozkazał rozbudować kopalnie, zbudować kuźnie zbrojeniowe, był z tym jednak problemy, potrzeba było fachowców, których trzeba było sprowadzać z odległych krain. Potrzeba też było koni, konnica miała zniwelować przewagę liczebną wroga, te też trzeba było sprowadzić z daleka. Trzeba było wreszcie szkolić rekrutów. Wszystko to przeciągał o się w czasie, a Bezimienny nie był cierpliwym władcą. Jedyne, co udało się przeprowadzić natychmiast, to wielkie polowania i połowy na potrzeby wojska.

Pojawił się też inny problem. Okazało się że w mieście równie silną pozycję co władca mają kapłani. Było dziesięć wielkich świątyń, a ich arcykapłani byli ze sobą w zmowie, byli niechętni władzy świeckiej. Rozwiązał ten problem radykalnie. Wiedział, że dwudziestego dnia swoich rządów, w południe będzie miało miejsce całkowite zaćmienie słońca. Rankiem tego dnia ogłosił, że on, Bezimienny jest jedynym prawdziwym bogiem, wszyscy inni są bogami fałszywymi. Obwieścił też, że wszyscy kapłani mają przyjść i złożyć mu pokłon, odtąd jemu służyć, jeśli tego nie uczynią on zgasi słońce. Po tym w mieście zaczęły się zamieszki przeciwko władcy, inspirowane przez kapłanów. Bezimienny czekał spokojnie południa, otoczywszy pałac kordonem zbrojnych. W południe nastąpiło zaćmienie, reszty łatwo się domyślić. Co do kapłanów, rozerwały ich na strzępy ręce wiernych.

Słuchał teraz, jak blady z przerażenia urzędnik tłumaczy mu, że potrzebnych koni na razie dotrze tylko połowa, że nic się na to nie da poradzić. Kto wie, czy ten urzędnik dożyłby wieczora, gdyby na salę nie wbiegł zdyszany posłaniec oznajmiając, że dziesięciotysięczna armia zmierza z północy do granic miasta-państwa i dotrze do nich najpóźniej w tydzień.

*

Noc była jasna, światło księżyca wpadało przez wejście do wnętrza namiotu, otoczonego przez straż. Wewnątrz kołem siedziało na składanych krzesełkach z kości i skóry wielbłądziej siedmiu mężczyzn. Byli w pełnych zbrojach jednak bez broni, za wyjątkiem Bezimiennego, który kreślił mieczem na ziemi jakieś znaki i słuchał wysokiego dowódcy, siedzącego naprzeciwko niego.

- Maszerują już dwa tygodnie,  nie są jednak zmęczeni, wędrują nocą, żeby uniknąć upału dnia, poza tym liczą na zaskoczenie. Wysyłają przed siebie dziesięcioosobowe zwiady.

- Jesteś pewien, że nie zorientowali się, iż są śledzeni? – upewniał się Bezimienny.

- Nie, nie zauważyli nic, Wasza Wysokość.

- Dobrze. Opisz jeszcze raz ich uzbrojenie.

- Zbroje mają wytrzymałe, ale bardzo ciężkie, to jednak wyjątkowo silny i wytrzymały lud, dziw bierze, że maszerują w tym żelastwie tak szybko. Do tego szerokie miecze, topory bojowe, długie włócznie i, co najdziwniejsze, nie mają żadnych tarcz. Łuczników nie ma w ogóle, zdaje się, że wierzą jedynie w brutalną siłę i bezpośrednie starcie. Koni mają najwyżej setkę, tylko dla dowódców.

- Za godzinę ustawisz wojsko w szyku, jaki uzgodniliśmy, pamiętaj, za szczytem wzniesienia, pokażemy im się w ostatniej chwili. Wyczuwam ich, zjawią się w blasku pierwszych promieni słonecznych. To wszystko.

Miejsce postoju wojsk Bezimiennego nie było przypadkowe, była to najkrótsza droga do miasta. Wzgórze szerokie na dwie mile o łagodnych zboczach, z lewej strony ograniczone było przez szeroką, rwącą rzekę, z prawej przez nieprzebytą dżunglą. Wojsko składało się z tysiąca pięciuset konnych i pięciuset łuczników. Niestety w większości nie byli to żołnierze zaprawieni w boju. Ustawieni byli w prostym, jednak w tym wypadku najbardziej odpowiednim szyku. Pośrodku  łucznicy w dziesięciu rzędach, po bokach konnica. Kiedy łucznicy zrobią swoje, wycofają się, a konnica ruszy w dół galopem na wroga. Ukształtowanie terenu było po ich stronie, wróg będzie musiał piąć się pod górę, a w tym czasie łucznicy, będą go ostrzeliwać z góry, mając doskonałą widoczność i zasięg, dzieła dokończy ciężka jazda.

W pierwszych promieniach słonecznych ukazały się pierwsze szeregi barbarzyńców. Szli szybko i zdecydowanie, ich ciężkie buty podnosiły w górę tumany kurzu, na czele jechało trzech konnych w dziwnych hełmach z rogami. Bezimienny wyjechał przed swoje szeregi. Powinien był pozwolić swoim żołnierzom sprawdzić się w boju, dać im zasmakować krwi. Tak należało postąpić, to było rozsądne, jednak pokusa była zbyt wielka. Poczekał aż barbarzyńcy zbliżyli się niebezpiecznie blisko, zaczęli biec w jego kierunku, nie wydał jednak rozkazu łucznikom, tylko wzniósł ramiona do nieba i urzeczywistnił burzę.

Od strony rzeki nadciągnęła potężna trąba powietrzna, niosąca ze sobą wodę z rzeki. Dosłownie utopiła dzikusów, porywała niektórych w górę, kręciła nimi i odrzucała na bok jak niepotrzebne śmieci. Nie było słychać nic poza grzmotem i szumem wody. W miejscu gdzie ze swoimi wojskami stał Bezimienny nie był najmniejszego wiatru i nie spadła nawet kropla wody. Trwało to ledwie kilka minut. Z wrogiej armii pozostało kłębowisko poskręcanych na wpół żywych ciał. Wystarczająco jednak żywych, by je ukrzyżować, co rozkazał uczynić zwycięzca.

*

Żołnierze pracowali cały dzień, byli w stanie jakiegoś mistycznego uniesienia, bliskiego obłędu podniecenia. Po tym, co zobaczyli na własne oczy, nie mogli wątpić w boską naturę swojego wodza. Stali się fanatykami, gotowymi spełnić każdy rozkaz swego nowego boga, nieważne jak bestialski by on był. Byli gotowi nie tylko zabijać dla swojego władcy, ale nawet za niego umrzeć. Ich najgorsze instynkty wzięły górę, wykonywali powierzone im zadanie z entuzjazmem i przekraczającym ludzką miarę okrucieństwem. Sadzili wytrwale drzewo za drzewem.

O zmierzchu wyrósł las krzyży w kształcie czworoboku, sto krzyży po sto, w równych rzędach. Trzeba przyznać, że ofiary zachowywały się mężnie, większość znosiła mękę w pogardliwym milczeniu. Najsłabsi z ukrzyżowanych najwcześniej już nie żyli. Lecz przeważająca liczba była silna i wytrzymała, a to oznaczało dla nich długie godziny, może dni tortur. Na krzyżach utrzymywani byli przez sznury, nie dla wszystkich ich starczyło, więc użyto w zastępstwie lian, gwoździe powbijane w nadgarstki i stopy miały na celu jedynie zadać dodatkowy ból. Niektórym wywiercono oczy, odcięto języki, genitalia, otworzono brzuchy – to już była zwykła sadystyczna swawola żołnierzy.

Podczas gdy żołnierze pracowali Bezimienny odpoczywał w swoim namiocie, upajał się zwycięstwem i winem. O zmierzchu był już tak pijany, że sam prawie uwierzył w swoją boskość. Wiedział doskonale, że wszyscy inni  w to wierzą. Lecz nie po to dał pokaz swoich mocy urzeczywistniania. Nie powodowało nim też wyrachowanie, tak odniósł zwycięstwo nie ponoszą żadnych strat własnych. Gdyby odbyła się normalna bitwa, zwyciężył by wprawdzie, o tym był przekonany, ale wielu z jego ludzi by zginęło i siła bojowa jego niewielkiej, niedoświadczonej armii zostałaby znacznie nadwątlona. Ta armia była mu potrzebna, zamierzenia miał ambitne. Nie w tym jednak tkwiły motywy podjętej przez niego decyzji. On chciał po prostu napawać się cierpieniem pokonanych.

Przejeżdżał na swoim siwku między rzędami krzyży, rumak był olbrzymi, Bezimienny zaglądał swoimi pustymi oczodołami w twarze skazańców, zdjął opaskę chyba po to, żeby dodatkowo ich przerazić. Myślał o tym który, kiedyś oślepił go i zostawił pośrodku pustyni. Jak bardzo chciałby, żeby był on jednym z ukrzyżowanych tutaj. Z jakiegoś powodu wyobrażał go sobie jako wysokiego, siwobrodego starca w kapturze. Czasami w koszmarach widywał tą postać. Zatrzymał się teraz przed krzyżem, nad którym zawieszono hełm z rogami bawołu. Wisiał na nim potężnie zbudowany, długowłosy mężczyzna, wódz. Bezimienny usłyszał, że usiłuje on coś powiedzieć. Wytężył słuch.

- Jesteś diabłem czy bogiem? – pytał ukrzyżowany.

- Żadnym z nich!

- Więc kim jesteś?!

W odpowiedzi przeciął mu tętnicę szyjną szybkim uderzeniem miecza. Pytanie jednak wciąż odbijało się echem w jego umyśle: Kim jesteś?! Kim jesteś?! Kim jesteś?!

*

Bezimienny słuchał, udając zainteresowanie, posła, który zapewniał o dozgonnej przyjaźni swojego władcy do Króla Królów. Półnagi, ciemnoskóry posłaniec obwieszony był cały bransoletami i łańcuchami ze złota i drogocennych kamieni, jego ciało poprzekłuwane było w najdziwniejszych miejscach, w których umieszczono kolczyki. Cały ten złom musiał ważyć, ze dwadzieścia kilo. Przybył tutaj trzy dni temu na czele karawany, obładowanych do granic wytrzymałości wielbłądów. Wszystkie te dobra stały teraz za nim w bogato zdobionych skrzyniach, które wnieśli towarzyszący mu rośli, pokryci tatuażami niewolnicy. Bezimienny uśmiechnął się, gdy przybyły skończył mówić, oznajmił, że oferowaną mu przyjaźń przyjmuje z radością. Mówił, że chętnie poznałby władcę, o którego mądrości słyszał wiele. Wiedział, że w istocie pozna go, najdalej za pół roku, gdy na czele swojej stutysięcznej armii przybędzie na jego ziemie, by odebrać mu wszystko.

Minął rok od czasu bitwy bez bitwy, południowe krainy poddały się same, zamieszkujące je ludy stwierdziły, że nie można wszak walczyć z bogiem. Barbarzyńcy z północy byli bardziej uparci, jednak po trzech krwawych bitwach i oni musieli ulec. Niedobitki zostały wcielone do armii, która rozrastała się w imponującym tempie, a jej zdolność bojowa stale się podnosiła. Wielkość docelowa miała wynosić sto tysięcy, z czego sześćdziesiąt tysięcy to konnica, dwadzieścia tysięcy piechoty i dwadzieścia tysięcy łuczników. Ta wielkość była optymalna, ze względu na mobilność oraz możliwości zaopatrzenia. Podległe krainy podzielone zostały na prowincje, z których każda dostarczyć musiała rocznie określoną liczbę rekrutów i zboża albo  złota. Wszystko po to by przeprawić się przez góry na południu i zawładnąć leżącym za nimi olbrzymim cesarstwem, z którego przybył podejmowany właśnie poseł.

Poseł opuścił salę, Bezimienny rozciągnął się na tronie, potarł skronie, był widocznie zmęczony. Źle sypiał ostatnimi czasy, żeby w ogóle zasnąć musiał wieczorem wypijać wiele pucharów winna, co skutkowało porannymi bólami głowy. Nawiedzały go koszmary, śniło mu się, że kona z pragnienia na pustyni. Leży bezwładny na gorącym piasku i nie ma nawet siły odwrócić twarzy od słońca, które pali niemiłosiernie, wtedy nadlatuje wielki sęp i wydziobuje mu oczy. Budził się, mając ten obraz przed oczyma, czuł jakiś dziwny niepokój, towarzyszyło mu nieustannie przeczucie zbliżającego się nieszczęścia. To uczucie teraz właśnie opanowało go z niespotykaną dotychczas siłą.

Nawet się nie zdumiał, kiedy wyczuł na sali obecność kogoś obcego. Wysoki starzec w długiej szacie z kapturem, zakrywającym całkowicie twarz, szedł nieśpiesznie w kierunku tronu. Dziwne było to, że nikt zdawał się go nie zauważać, chociaż wszyscy patrzyli na niego, nawet strażnicy, stojący przy tronie, nie zareagowali. Starzec zatrzymał się przed tronem.

- Wiedziałem, że się zjawisz… - zaczął nienaturalnie spokojnym głosem Bezimienny.

- Pora, żebyś dowiedział się reszty – odparł cicho przybyły.

- Mów zatem!

Starzec wypowiedział donośnym, śpiewnym głosem trzy słowa, zawierało się w nich imię króla, który przestał być Bezimiennym w tej samej sekundzie, w której zamilkł głos. Zrozumiał kim jest i skąd przychodzi, przypomniał sobie tego starca, swojego odwiecznego wroga, z którym zmagał się całe swoje życie. Wstał, żeby chwycić go za gardło i zadusić na miejscu. Był już jednak zwykłym ślepcem, potknął się na schodach  i stoczył w dół. Pełzł na czworakach, szukając po omacku prześladowcy, wykrzykując chrapliwie przekleństwa.

Starzec okrążył go, powolnym krokiem wspiął się po schodach, usiadł na tronie.