Wpatrzony w ziemię, kroczący powoli,
skupiony w swym smutku, w zmartwieniu tonący,
obdarty z swych ubrań, wolności i woli,
stary i młody, żywy i konający,
idzie.
Włóczy się stwór noga za nogą,
ledwo to żyje, ledwo to dycha.
A ludzie patrzą z żalem i trwogą.
To nic! To tylko uczeń Giertycha! |
