Lublin – wieczne peryferia
zieleń wysącza się z betonu

i jesteśmy na polach

śpiew świerszczy i okrzyki osiedlowców
szum wiatru i szum samochodów
ulicy równie bliskiej co odległej

blask księżyca i klatek schodowych

wieczne peryferia w oczach
siedzącego w kurzu
w wędrówkach młodych do nikąd
i w staniu po nic
w cieniu karłowatych lip
w mroku bram
wiecznie spóźnionych autobusach