Światy możliwe - światy odkryte :
Eudajmonia Małgorzaty Teodorowicz.
Malarstwo Małgorzaty Teodorowicz (m.teo) to nie tylko dzieła dostarczające estetycznej przyjemności i wywołujące w odbiorcy nieudawany zachwyt. To malarstwo stanowi i wyznacza niezwykle interesujący obszar estetycznego oglądu i namysłu. To jednocześnie świat zaczarowany, możliwa, bo odkryta przez wrocławską artystkę, kraina cudowności:
Eudajmonia.
Dajmonion zaczyna się rozglądać. Ogląd ten nie obejmuje jednak tylko tzw. obiektów, czy – akademicko rzecz ujmując – przedstawień, ale i tego, co dzieje się w świadomości odbiorcy w kontakcie z aktem, jest wglądem wyobraźni. Dajmonion się namyśla. Namysł może rozpocząć się od refleksji nad tym, dlaczego to, wydawałoby się bajkowe, proste, niemodne i nie podporządkowane trendom malarstwo, tak czarownie działa na odbiorcę:
Jak to jest, jaki to ma modus bycia...
W moim odczuciu, to, co na obrazach Teodorowicz uwidocznione, wydobyte i odkryte, a – precyzyjnie dobywając pojęcia – nieprzedstawiająco ukazane, to oczywiście jest sztuka, nad którą trzeba się pochylić, o której warto i należy pisać, ale przede wszystkim warto w tę sztukę i te światy wejść. Zadomowić się , lub skorzystać z prawa gościnności. Poznać kosmos tworzony z nieprzedstawialnej jak mgła tkaniny wyobraźni, dziecięco trafnej intuicji i sennie rozmarzonej kobiecości, która nie boi się smutku. Wrocławianka nie tylko maluje obrazy, tworzy niepowtarzalne artefakty, nie tylko pozornie z niczego czyni coś znaczącego, ciekawego, niekonwencjonalnego, ale za pomocą nieprzeciętnych umiejętności warsztatowych i wykorzystując potencjał swojego talentu, kreuje nowy Świat Możliwy. Odkrywa dla nas – odbiorców, niespodziewanie przyjazny kosmos piękna. I to jest, w moim odczuciu, prawdziwa magia sztuki i spełnienie jej idei:
Magia prostoty w obdarzaniu świata, odkrywaniu go i wskazywaniu jego możliwej wielowarstwowości, równoległości innego, na pozór niewidzialnego dziania się.
Twórczość wrocławskiej artystki to świetne, dojrzałe, prace. Przemyślane, czyste, delikatne,lub ostre i sugestywne, smutne lub zabawne, a jednocześnie zawierające historie... Opowieści o tym, co możliwe, o tym, co jest inaczej. Wielką umiejętnością Małgorzaty Teodorowicz, która w moim odczuciu stanowi o sile tych prac jest: piękno ujęte w historii, forma wymowna w prostocie, zaproszenie do wejścia w opowieść, we współtworzące dopowiadanie. To malarstwo to zaskakująco czytelny i jednocześnie niespotykanie oryginalny rodzaj sztuki, która opowiada się sama, choć niczego nie mówi wprost... Działa w momencie otwarcia się odbiorcy, mówi z siłą oczywistości, dzięki której nie mamy argumentów, by siać w sobie samych wątpliwości, co do tzw. „wartości artystycznej” dzieła.
Malarskie opowieści Małgorzaty Teodorowicz, kreowane przez Nią nastroje, które się rozwijają, zapraszają do dopowiadania, nie są przesilone narracją, a jednak mają w sobie coś przewodniego, prowadzącego, wskazującego, że w głębi tego, czy innego dzieła znajduje się...
Twoja własna głębokość... Obszar Twojej wrażliwości.
Dajmonion wyrusza w podróż. W tych obrazach bohaterem bywa jedno stworzonko, stworzenie, lub coś niestworzonego. Często prowadzi i nastraja jeden element: architektoniczna konstrukcja, osoba, lub stwór zwierzęcy zamieszkały w prostej, dziecinnie (?) naiwnej geometrii. Czasem jednak, są to nieskończenie bogate konstelacje figur – postaci – kształtów, zakreślonych wyraźnie, po to, by z zakresu widoczności uczynić bajkową transgresję formy:
Wszystko jest jednocześnie sobą i wszystkimi innymi,
wszystko jest w relacji ze wszystkimi .
Element prowadzący wchodzi w przedziwną relację z perspektywą, często złamaną, zaskakującą, nieracjonalną, która jednak nie zamyka, nie stanowi obwodu, ale nasyca obraz... snem, magią, niepokojem, rozdarciem, marzeniem, smutkiem, czymś, co działa nieuchwytnie wchłaniając wyobraźnię do środka. Odbiorca tej sztuki musi wejść do świata Teodorowicz, żeby się zadomowić w tym obszarze wyobraźni, do którego, być może, już dawno nie zaglądał, oswoić z się zadziwiającym, ale swoiście nieobcym. Stać się uczestnikiem dziania się historii wydobytej z odkrytego świata... Być może tego, który toczy się i dzieje gdzieś tutaj obok, równolegle, a do którego dostęp mają... dzieci, szaleńcy i artyści. My również. Wizje artystki urzeczywistniają się w pierwszym odruchu zwykłej wrażliwości. Ukazują to, co będąc na sposób oczywistości, jest prawie niezauważalne w naszej nieoczywistej codzienności i nierozważnej nieuwadze. Spotykamy, zaskoczeni nagłym aktem zmysłowości, prostym kadrem świadomości... furtki do innych światów:
Małe, drewniane drzwiczki z pordzewiałymi klamkami, ukryte gdzieś w gąszczu niestrzyżonego żywopłotu... Furtki do tajemniczego ogrodu, o którym marzy wielu z nas... Pochylasz się nie dowierzając, uśmiechasz rozglądając, czy ktoś nie patrzy, czy to nie żart Twojego przemęczonego umysłu, otwierasz... i jesteś tak, jak Cię nigdy wcześniej nie było...
Małgorzata Teodorowicz (m.teo) – młoda wrocławska artystka – choć jest na progu swojej drogi twórczej, ma na swoim koncie setki prac, z których wiele znajduje się w prywatnych kolekcjach. Teodorowicz nieustannie się rozwija, dużo pracuje, nad własnym, niepowtarzalnym stylem również. Absolwentka wrocławskiej ASP nie zamyka się w schematach, nie podąża za trendami, jest sobą i kreuje własny malarski świat.
Jeśli zgodzisz się ze Sobą, i tym samym, ze swoim Dajmonionem, że warto się otworzyć... pamiętaj, że otwartość to ryzyko i trzeba mieć w sobie dużo odwagi, żeby stać się bezbronnym jak dziecko, dając się zaprosić do środka. Do świata, w którym wszystko jest możliwe... Eudajmonii Małgorzaty Teodorowicz.
Paweł Kaczorowski (PiK)
Prace Małgorzaty Teodorowicz (m.teo) można zobaczyć
w internecie: www.artserwis.pl
www.wywrota.pl
|
