Zachodzą słońca Tokaju
i wstają najbardziej zajadłe wampiry.
Noszą ze sobą kręgosłupy ptactwa
spotykanego tylko w trakcie kopulacji.
Krew jest spragniona miłości bardziej
niż żółto-niebieska powłoka na czole wampirów.
Ptaki są zdolne do lotu. Są też zdolne do morderstw.
A wampiry płaczą
i nie są zdolne do niczego wymagającego konsekwencji.
Głód rozpiera żołądki wszystkich gwiazd
na tym przecudnym nieboskłonie.
I spadają pióra.
I przekuwają czoła wampirów.
I kły delikatnie przesuwają kolory konstelacji.
Słońca Tokaju lecą szybciej.
Krew zachodzi o wiele wolniej.
Jest tym tutaj kosmosem.
Kocha wampiry udające nieboskłon.
Ptaki zaś są tylko narzędziem tej miłości. |
