Nie mogłem spać. Sesja.
Paliłem. Włączyłem
radio. Pierwszy program.
Zaproszono młodą pisarkę. Prawie
się nie odzywała. To był jej debiut.
Książkowy. I radiowy. Miłość
czterdziestolatka po przejściach z
dwudziestoczteroletnią mężatką.
Nic nowego. Nic oryginalnego.
Nic. Nic. Po prostu. Nic. Miała
delikatny głos.
Czy wszyscy wrażliwi ludzie
muszą pisać?
Słuchacze dzwonili do audycji.
Nie mogli spać? Czytali książkę?
Ufali pierwszemu programowi?
Nie wiem. Wszyscy byli u kresu
życia.
Zofia z Opolskiego: Ważna jest dla niej stabilizacja.
Krystyna z Warszawy: Rozgoryczona po rozwodach
dwóch synów.
Mężczyzna w średnim wieku z prowincji: Człowiek
rozbity przez życie. Żona odeszła do swojej byłej
miłości. Córka ma osiemnaście lat, a syn szesnaście.
Pamiętał ich daty urodzin. Nie szukał nowej miłości.
Energiczna kobieta: Chyba nauczycielka bądź wykładowca
uniwersytecki. Miała specyficzny sposób akcentowania
wypowiedzi. Powiedziała coś o pralce i kuchence i że trzeba
wyjść naprzeciw szczęściu. Była bardzo zdecydowana.
Staszek: Siedemdziesięcioośmioletni mężczyzna, który
zakochał się, w pięćdziesięciodziewięcioletnie emerytowanej
nauczycielce. Mówił, że go zwodzi, że uprawiał z nią seks.
Wszyscy byli u kresu. Życia. Nadal
wierzyli w miłość. Każde na swój sposób.
Zgasiłem światło.
Zasnąłem.
Lublin, 14 Listopada 2005 |
