Wreszcie zadzwoniłaś. W słuchawce piętrzyły się racje
rzucane na oślep w kąty s-pokoju, niczym przedmioty
rozsiadłe w bałaganie. Od drzwi do okna przechodziłem
na palcach, mierząc wielokrotnie długą złożoność
w czterech metrach. Rozważałem tam i z powrotem
docierające poczucie nie-winy, prowadziło rozmowę
w tematach pobocznych, znajdując rozgrzeszenie
nie słyszałem już wcale. Dorzuciłaś jeszcze cześć,
do usłyszenia. Odchodzisz zabobonna od roz-kazania
fałszywych proroków słuchając, milczysz we mnie. |
