Pewnego dnia uciekł mi pociąg i poczułem, że nastrój ascetyczny może być osobowo
ciekawszy z wyjątkiem pierwszej klasy, ta graniczy podobno z ekstazą a mężczyźni
w moim wieku powinni unikać skrajności. Powodem owej utraty była błahostka -
nie mogłem zrobić tego kontrowersyjnie, bo chciała poprawnie i nie kumała sensu
słowa "jazz." Trudno to sobie wyobrazić, ale nigdy nie słyszała Sidneya Becheta!
Zabrano mnie do przygotowanego gdzieś na pustyni eremu (pustynia jest na rynku),
tam pan Antoni napisał mi na kartce "módl się i noś kamień w ustach, odrzucenie
komunikacji to tajemnica Wielkiej Łaski." Wcześniej czas wypadł z kolein jak nic.
Byłem bardzo ciekawy, co można z nim zrobić tracąc go z oczu, nie myśląc o setkach
przywiązań i nigdy już nie kupując biletów w jedną i drugą stronę. I zatrzymałem się
dokładnie tu gdzie jestem, bez bagaży, najzwyczajniej siedząc u siebie, czyli jak ktoś
kto mówi o czymś do kogoś. Normalnie słoneczny chłopiec przed i po!
|
