kiedy zapukaliśmy do swoich okien
i stłukły się szyby –
byliśmy prawie jak fabryka
gestów. W naszej sypialni paliły się kadzidła
i świece w kolorze miodu.
A w nas paliło się
życie.
Pamiętasz, Lorelei, czytywałem Ci
Dantego. A Ty oddawałaś mi się za
wzmiankę o Krzyżu Południa.
Tkaliśmy razem sen – kiedyś go zobaczymy.
W tej chwili mamy pewność, że
nigdy to nie nastąpi. Przykro mi, Lorelei.
Ty – pielęgniarka. Ja – nauczyciel.
A jego widać aż z drugiej
półkuli.
* * *
teraz wydaje się, że wystarczy tylko wierzyć
w śmierć
wepchać się w zwarty korowód
ludzi
z Krzyżem Południa
na plecach. |
