Blado-różowo kwitły kasztany,
a księżyc nie widział czerwieni .
Rozkwitła nadzieja,
dzieliła się, pączkowała.
Do trzech razy sztuka
z przyklejonym uśmiechem „góral” znikał
w kieszeni białego fartucha.
Niczym Bóg gwarantował nowe życie .
Historię jednym ruchem włożył
do rozdętego brzuszyska
brudno-beżowej koperty.
W słoneczny poranek
nabrzmiałe zielone brzuchy pękały bez umiaru
rozsypując po trawnikach nowe życie.
Rdzawo-brązowe plamy na prześcieradle
zwiastowały powtórkę.
Boże , niee - rozdarło panikę w oczach.
Krzyk przypominający wycie
osaczonej przez myśliwych samicy
biegł obok mnie do budki telefonicznej.
Dwie cienkie czerwone nitki
leniwie spływały po nogach .
Nie mogłem zgubić rozpaczy
chociaż rozerwano nam dłonie,
rozklejono suche usta.
W ryku syreny ginął płacz
miażdżonych kołami kasztanów
Czerwono-brązowy ślad na chodniku
odbierał nadzieję.
Odleciały bociany
|
