POSĄG...
Na kamiennej twarzy
Skamieniała łza zastygła
Pomnik jak skała twardy
Nic do niego nie przenika.
Stoi niemy, niewzruszony
Nie wiadomo nic nikomu
Czy dusza tam zamknięta
Coś z życia swego pamięta.
Kamienna twarz pomnika
Widza na wskroś przenika
Z oczu zimnych, martwych
Nic nie można odczytać.
Niby patrzy nie widząc
Jakby się lekko uśmiecha
Ale ta twarz z kamienia
Bólem do głębi przenika.
I stoi tak posąg kamienny
Tak ludzie go często zwą
W nicości zaklęty w skale
Z kamienną zastygłą łzą. |
