Ranek. Czas zadumy zaspania cynizmu i specyficznej niechęci
do kogokolwiek. To wszystko nie przeszkadza jednak tym którzy
mają mój numer dzwonić w czasie tego mojego świtu i pytać.
Jesteś na mnie zły. Coś się stało. Co robisz wieczorem.
Na pierwsze i drugie raczej odpowiadam choć nieco później.
W ostatnim wyczuwam podstęp więc profilaktycznie staram się
zmienić temat na mniej zobowiązujący.
Wykorzystując niewygodne siedzenia wsiowego autobusu usiłuję
zatopić się w lekturze biografii bułhakowa. Ciężko jednak
się skupić kiedy jakaś cizia z tyłu zdaje relację
ze swoich nocnych perypetii koleżance po fachu. Wolne.
Takie pytanie przerywa moje podsłuchiwanie gdy ta z tyłu
dochodzi do momentu „powiedziałam mu że jednak wrócę z darkiem
bo to w końcu po drodze a on się obraził”.
Tak wolne. Odpowiadam dziewczęciu sądząc po ilości koloru różowego
na kształt tych z tyłu. Dziewczę wyciąga telefon a ja
ze smutkiem przyznaję w duchu że nie umiałbym się nim posługiwać.
Dziewczę przyuważa mój wzrok i delikatnie zakrywa ekranik.
Chciałbym jej wyjaśnić że nic nie widziałem ale boję się
że byśmy się nie porozumieli. Cizie z tyłu milczą więc otwieram
książkę i chyba widzę zdziwienie na twarzy siedzącej obok.
Punkt docelowy. PKS. Znaczy tyle co duży dach nad kilkoma ławkami.
Zawsze o tej godzinie podjeżdża autobus do Lublina i zawsze
mam ochotę do niego wsiąść. Mój miesięczny jest jednak na inną trasę
a pieniędzy nie mam w zwyczaju posiadać. Zapalam więc papierosa
siadam na ławce czuję lęk przed usłyszeniem jakiejś rozmowy.
Wpadam w panikę kiedy uświadamiam sobie że jadę do szkoły
że te cizie to jeszcze nic że mam osiem lekcji. |
