„Szatańsko - Niebiański magiel”
Tak
Nie
Hm...
Hm...
Tolo pojechał do Krakowa
Tolo pojechał do Krakowa
Tolo się modlił
Tak, Tolo się modlił
Tolo ma dużo pieniędzy
Nie, Tolo ma mało pieniędzy
On robi rzeczy dobre i złe
Zgadza się, czyni różne rzeczy
On jest mój
On jest mój
Zrobił źle
Źle zrobił
Zrobił dobrze
Dobrze zrobił
We mnie siła i mądrość
Łżesz, we mnie siła i wolność!
(...Tolo drapie się po głowie...)
Niech mi wreszcie ktoś odpowie!
Co mam robić?
Jechać? Spać?
Dać kanapkę?
Czy w kark sprać?
Słodzić solą?
Solić cukrem?
Stłuc moździerzem
Tą makówkę?
Ofiarować sturublówkę
Pijanemu żebrakowi?
Odpowiedzi aż za wiele!
Zróbcież ze mnie proste ciele!
Sztuka wybrać, toż podobnie
Mają się te kategorie
Gdzie ta jasność?
I ta Jednia?
Jak rozpoznać?
Czy to Bóg najczystszy!
Czy Szatan ironista!
(...po sekundzie...)
Znajdziesz wiele odpowiedzi
Tam gdzie schodzą się gawiedzi
Całe tłumy co niedzieli.
Odpowiedzi znajdziesz wiele
Szukaj ich w Mym Kościele!
Itd.
„Podstęp”
Zanim się spodlę, ugnę i zgniję
Zatańczę na Ich prastarej mogile
Przystroję się w rdzawe życia kajdany,
Rozdrapię stare, wieczności rany
Wspomnę tedy Jego pierwsze plony zebrane;
Bieg szaleńczy, w końcu skok w kuszące, bo nieznane
Rejony, jeszcze niestworzone, a już spalone!
Na Ich wzór - Ojca i Matki - zaklęte w pędzie przekleństwo Poznania
Od samego początku początków przeznaczone - wolna wola
Dobra to wola - zniewolić się
Nie dane jednak było dokonać wyboru,
lepiej było nic nie wiedzieć
I zobaczyli, że są nadzy,
zobaczyli swą słabość - ciekawość
Zobaczyli także, że są wolni,
teraz dopiero otworzyły się Im oczy
Zobaczyli, że są wolni
teraz dopiero otworzył się
w świadomości ich umysł okowy
Zatańczymy razem z Nimi,
na tej mogile – wszyscy
Ale nikt się nie dowie,
co się tak naprawdę stało...
Jątrząca się niewiedza
przybrała kształt nasienia
Co zostało i spoczywa
W słodkiej masie matrycy
Nadgryzionego owocu – nie odkryte
Czy małe nasionko zawiera mądrość tego,
Co z trwogą spoziera na nasze śmieszne zawody?
W krzywicznych ciałach wrze krew, cel jest bliski - bezcel
Na wieki wieków i przez wieki wieków trwa pochód niemych krzyków - beznadzieja
W gwarnej pogoni za bezowocem - zjednoczenie
W gwarnej pogoni jak niewolnicy wznosimy piramidę
A na końcu drogi - świetliste rozliczenie
„?”
Jak opisać nic?
- To chyba proste.
Najlepiej nie opisywać.
- Tak, milczałbym najchętniej
Niestety pytacie mnie: „Co słychać?”
Ale jak opowiedzieć?
Skoro brak odpowiedzi
- No, milczeć
„Mała”
Na ognia schronieniu - Wrze ma krew
Niecierpliwość to jest
Ciepła pragnienie
Na razie to tylko wspomnienie - Tych chwil
Przeszłych, niezwykłych - Powszechnych
Na ogniu schronieniu
By oddać co moje
Wielkie niszczenie - Odwzajemnienie - Małe kuchenne
Przyjemności prostota
Uwzniośla pod niebiosa
Ten kształt
I esencję - Herbaty
„Robaki”
„Wyobraźnia jest tym bardziej oszukańcza,
że nie zawsze oszukuje”
Śmierć nie jest zła
To żadna nowina
W niej jest tylko przyczyna
Początek właściwie
Tego, co czuje
Wysiłku wszelkiego mogiła!
Ciało me żyć chce
I ja chyba też
Tak wiem, później światło dojrzę
Lecz czemu na ziemi jak jeno gąsienica
W swoim małym światku
Nie widzę (odbitego nawet)
Księżycowego nijakiego blasku
Nie widzę i nie rozumiem
W wierze ma nadzieja
Powiem, mam wiarę
Ale...
Przeklęta doczesność gąsienicowa!
Owadzio kurczliwa i obrzydliwa!
Niestety...
Po Śmierci dopiero zmieni się spojrzenie
Bo Śmierć to wiekuiste Przepoczwarzenie
I ten moment drażliwy
Jak z futrzastego owada
Wyleci Motyl Wszech Pana
Skronie, bólem świętym
Nie –(i)- fizycznym upstrzone
Wypala od środka ambiwalencji
On Wzleci potem wysoko
Zasłoni cieniem swych cudownych skrzydeł
Pamięć o tym co czasu się boi
W nicość obróci czas podły, bezwartościowy
Gdyż nie może istnieć Anioł z pamięcią ziemiańską
Wszystko co było zatraci się w tym co zawsze Jest
I z tego co było nic nie będzie
Ku uciesze bogów
|
