starzy ludzie gubią białe wiersze
w korytarzach ciasno oprawionych zdjęć
ich chwile się spóźniają
kieszenie potykają się o cienki jedwabny bruk
ich twarze są pełne Ślepego
sprężystość loków uwalnia posmak drewna
ślina smakuje zbyt twardo
jest pełna gwiazd
zwykłych tramwajów bez przesiadki
które jak krew budzą się i zasypiają
byle gdzie
według Ślepego język nie boli
kilka centymetrów słów
klawisze fortepianu
świecą jak rozsypane w łazience gwoździe
jak sukienka na huśtawce
kiedy babcia była jeszcze młoda
Ślepy lubi noc
andante jej spóźnionych chwil
|
